Απόστολος Χατζαράς «Αιγαίου χρώμα» (3-26 Ιουνίου)

«Η αλμύρα, ο αίολος, η αμμουδιά, το ασήμωμα.

Τα βότσαλα, ο βυθός.

Το γιασεμί και ο γλυκάνισος.

Τα δελφίνια.

Ο έρωτας.

Η ζωή.

Ο ήλιος.

Το θαλασσί, ο θυμός.

Ο ίσκιος.

Τα καΐκια, τα κοχύλια, τα κύματα.

Το λευκό, ο λεβάντες, τα λόγια.

Το μελτέμι, η μοναξιά, το μάρμαρο.

Η νύχτα.

Η ξερολιθιά και η ξεγνοιασιά.

Η ολοκλήρωση.

Η πλώρη, η πόρτα, το πορτραίτο, η παιδικότητα.

Η ραθυμία.

Το σταφύλι, ο σταυρός, τα σώματα.

Το ταίριασμα.

Ο ύφαλος.

Το φιλί, η φραγκοσυκιά.

Το χρυσαφί.

Το ψαθί, το ψάρεμα, το ψέμα.

Η ώχρα.

Η Ειρήνη, η Μαρία, η Λητώ.

Οι Κυκλάδες, οι Σποράδες, τα Δωδεκάνησα.

Η Άνδρος, η Αμοργός, η Πάτμος.»



Η έκθεση ζωγραφικής του Απόστολου Χαντζαρά με τίτλο «Αιγαιοχρώμιον» εγκαινιάζεται την Πέμπτη 3 Ιουνίου στη γκαλερί Σκουφά. Ιούλιος, Αύγουστος, Σεπτέμβρης. Τρεις ενότητες. Τρία καλοκαίρια. Αρχή, μέση, και τέλος.

Ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος λέει για την τέχνη του Απόστολου Χαντζαρά:

«Πορεύεται με τη δική του πίστη σε δρόμους δυσκολοπερπάτητους. Τίποτα δεν είναι τελειωμένο. Όλα είναι μια αρχή. Και μια αρχή είναι πάντα μια αρχή. Όμως, ο ποιητής δεν προσβλέπει σε κάποιο τέλος στο δρόμο που διάλεξε. Γιατί τέλος δεν υπάρχει. Εύχομαι, στο ζόρικο και γλυκό δρόμο που διάλεξες, καλή τύχη».

Και η ιστορικός τέχνης Λουΐζα Καραπιδάκη, γράφει:

«Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβριος, τρεις μήνες για τρία καλοκαίρια, τρεις διαδρομές, παλίμψηστες κι αγαπημένες και εννιά σημεία-σταθμοί στη ζωγραφική του Απόστολου Χαντζαρά. Δημιουργίες επώδυνες με δυνατή συναισθηματική φόρτιση, με στέρεες μορφές και πνευματικές συνθέσεις σε πολλές τεχνικές, που με δεξιοτεχνία χειρίζεται σαν παλιός καλός μάστορας, χωρίς να εγκλωβίζεται. Αντίθετα απελευθερώνεται χρησιμοποιώντας τες με ευχέρεια για τις αφηγηματικές του ανάγκες. Ο καλλιτεχνικός οίστρος του Χαντζαρά χαρακτηρίζεται από την ζωτικότητα, την εύμορφη πλαστικότητα και μια καλλιτεχνική ωριμότητα που πηγάζει και από την άνεση που έχει να μεταλλάσσει τις ιδέες και τις φόρμες του σε τοπία, σε κορμιά, σε εξαρτήματα καραβιών, σε άψυχα αγάλματα και σε ερωτικές περιπτύξεις. Με ευχέρεια στο σχέδιο μετατρέπει ακόμη και το σκαρμό των πλοίων - κοντάκι ή δέστρα ή μπίντα, ή «γκόμενα» στη διάλεκτο των Βενετών - σε αρχαίο ειδώλιο ή ανθρώπινη ύπαρξη, μετουσιώνοντας έτσι τη φύση των πραγμάτων».
Πηγή:http://www.tovima.gr