Τα έργα τους παρουσιάζουν οι υποψήφιοι για το βραβείο ΔΕΣΤΕ

Έργο του Αλέξανδρου Τζάννη.

Ζωγραφική, βίντεο, γλυπτική, κατασκευές, πειραματισμός με τα υλικά και τις φόρμες, έργα που εκφράζουν συλλογικές εμπειρίες, κλείνουν το μάτι στην Ιστορία και τις τέχνες στις ενδιαφέρουσες υποψηφιότητες για το φετινό βραβείο του Ιδρύματος «ΔΕΣΤΕ», του γνωστού επιχειρηματία και συλλέκτη, Δάκη Ιωάννου.

Οι έξι καλλιτέχνες  που έχουν επιλεγεί ως υποψήφιοι για το φετινό βραβείο, παρουσιάζουν τη δουλειά τους - έως τις 30 Σεπτεμβρίου - στους χώρους του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης [Νεοφύτου Δούκα 4, Αθήνα].

Το βραβείο «ΔΕΣΤΕ» θεσμοθετήθηκε το 1999 ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής του Ιδρύματος για την στήριξη και προώθηση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης και απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε έναν έλληνα καλλιτέχνη που ζει είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό.
Η επιλογή του νικητή θα γίνει από μία διεθνή, εξαμελή κριτική επιτροπή και το αποτέλεσμα θα ανακοινωθεί κατά τη διάρκεια τελετής απονομής που θα πραγματοποιηθεί στις 9 Σεπτεμβρίου. Ο νικητής θα λάβει το χρηματικό έπαθλο των 10.000 ευρώ.
Οι υποψήφιοι του βραβείου «ΔΕΣΤΕ 2013»

Μαρία Θεοδωράκη
                                                                                                                                

Έργο της Μαρίας Θεοδωράκη.

Αναφορές και συνδέσεις, τυπολογίες, έργα που μεταλλάσσονται και αλληλεπιδρούν, η διαδικασία ως περιεχόμενο και το υλικό αντικείμενο της τέχνης ως αφορμή και ως τεκμήριο δράσης, είναι χαρακτηριστικά της δουλειάς της.
  δημόσιος χώρος και το έργο άλλων καλλιτεχνών λειτουργούν ως ανοιχτά πεδία πάνω στα οποία η καλλιτέχνιδα αναπτύσσει δράσεις που αφορούν τον καθορισμό και τη διεκδίκηση της ατομικής ταυτότητας στο πλαίσιο της πόλης.

Ηλίας Παπαηλιάκης
                                                                                                                                      

Έργο του Ηλία Παπαηλιάκη.

Ο καλλιτέχνης επικεντρώνεται στην έννοια της εικόνας και τη σχέση της με το φυσικό αντικείμενο, ακολουθώντας μια ερευνητική διαδικασία της παραστατικής ζωγραφικής, σχεδιάζοντας αποσπάσματα μορφών ή μέρη συνόλων και δημιουργώντας μικρού ή μεσαίου μεγέθους πίνακες.

Οι εικόνες που συνθέτει ο Παπαηλιάκης δεν έχουν εικονογραφικά χαρακτηριστικά αλλά βασίζονται στην αφαίρεση και πλάθονται από το χρώμα. Όπως αναφέρει: «ζωγραφίζω με άσπρο, μαύρο, κίτρινο, κόκκινο και μπλε, την ανάγκη για μια ακόμη καινούργια πρόταση, την ελπίδα για μια ακόμη καινούργια γλώσσα».

 Michail Pirgelis
Ο εικαστικός ταξιδεύει με σκοπό να βρει αποσυρμένα αεροπλάνα και συλλέγει αυθεντικά κομμάτια, τα οποία επεξεργάζεται με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, διατηρώντας την αύρα τους. Η δουλειά του διερευνά την ευθραυστότητα της πτήσης, καθώς και την ανθρώπινη επιθυμία να αψηφήσει τη βαρύτητα, η οποία ενέχει συγχρόνως τον κίνδυνο της πλήρους αποτυχίας.

Έργο του Michail Pirgelis.

Το αρχέγονο όνειρο της πτήσης παρουσιάζεται μέσα από τα μινιμαλιστικά σχήματα, τα οποία σηματοδοτούν την αέναη τεχνολογική εξέλιξη. Επίσης, με τη μοντερνιστική γλώσσα που χρησιμοποιεί, ανακαλεί τα κίνητρα που προσφέρουν νέες δυνατότητες για την οπτική αντίληψη, τη σκέψη και τη δράση. Ο Pirgelis δημιουργεί μια «σύγχρονη αρχαιολογία», όπου τα κομμάτια αεροσκαφών είναι ένα συνονθύλευμα του παρελθόντος, όντας στο παρόν και εμφαίνοντας στο μέλλον.
Κώστας Σαχπάζης
                                                                                                                                              

Έργο του Κώστα Σαχπάζη.

Το έργο του είναι τρισδιάστατο και η πρακτική του βασίζεται στην επιτελεστικότητα του υλικού ως φυσική παρουσία και νοητό κατασκεύασμα μαζί. Χειρονομίες, φόρμες, ιδέες και υλικά αρχειοθετούνται, κατακερματίζονται, συμπυκνώνονται και εν τέλει χρησιμοποιούνται για να πλάσουν ένα αντικείμενο που χαρακτηρίζεται από τη μόνιμη τάση του να υπονομεύει την ίδια του τη φόρμα.

Μέσα από τη διαδικασία του assemblage, το γλυπτικό αντικείμενο προκύπτει ως προϊόν των σταθερών μετατοπίσεων που υφίσταται η αρχική ιδέα. Αφήγηση και μύθος αναδύονται πάντοτε δια της πλαγίας οδού.

Αλέξανδρος Τζάννης Βασική πρόθεση της δουλειάς του είναι να μιλήσει για τον χρόνο, μέσα σε μια προσπάθεια να θυμίσει πράγματα που ίσως τείνουν να ξεχαστούν.

Αυτό αποδίδεται μέσα από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει –  μια αργή και χρονοβόρα διαδικασία – αλλά και μέσα από την επιλογή απλών υλικών παράγωγης που, σε συνδυασμό με τα φουτουριστικά στοιχεία της δουλειάς, τις γραμμικές χαράξεις, τις κοσμικές σαν πλάνητες φόρμες, αλλά και τις νέον λάμπες, δημιουργούν μια αντίστιξη που ενώνει διαφορετικά θέματα.
Μαριάννα Χριστοφίδου
                                                                                                                                

«Cinema Aurora» της Μαριάννας Χριστοφίδου.

Το έργο της ερευνά «καταγεγραμμένες πραγματικότητες» μέσω μετωνυμικών διαδικασιών. Οι εικόνες αντιμετωπίζονται ως οπτικά τεκμήρια ιστοριών και τόπων που φέρουν την εγγενή δυνατότητα μιας επαναδιαπραγμάτευσης και εκ νέου διαμόρφωσης.

Οι επουσιώδεις, συμπτωματικές αφηγήσεις, απαγκιστρωμένες πια από το αρχικό τους πλαίσιο, παρέχουν τον χώρο για ένα ταξίδι, μια εγκάρσια τομή δια μέσου πολλαπλών επιστημονικών τομέων και χωροχρόνων. Μετατόπιση, ετεροχρονισμός και μεταφορά σε διαφορετικά μέσα και τρόπους παραγωγής συνιστούν κεντρικά στοιχεία της καλλιτεχνικής της προσέγγισης. Τέτοιες διαδρομές παίρνουν τη μορφή αλληλουχιών εικόνων, λόγου και αντικειμένων που ξεδιπλώνονται σε εγκαταστάσεις στον χώρο.

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr