Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Φώτης Κόντογλου: Από τον Λόγο και την Έκφραση στο Μπενάκη

Το Μουσείο Μπενάκη, με αφορμή τη συμπλήρωση 120 χρόνων από τη γέννηση και 50 χρόνων από τον θάνατο του Φώτη Κόντογλου, τιμά τον σπουδαίο καλλιτέχνη και συγγραφέα με μία έκθεση αφιερωμένη στα βιβλία που συνέγραψε και εικονογράφησε, αναδεικνύοντας με τον τρόπο αυτό άλλη μια πτυχή του εξαιρετικού ταλέντου του.
Η έκθεση εγκαινιάζεται την Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 20:00 στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα και θα διαρκέσει έως τις 20 Φεβρουαρίου 2016.
«ΛΟΓΟΣ» ήταν το μηνιαίο περιοδικό, που εκδιδόταν στην Πόλη, όπου, στο τεύχος 1 του 1922, εντοπίστηκε το κείμενο του Φώτη Κόντογλου «Μη στοιχηματίζετε ποτές! το κεφάλι σας στο Διάολο. Ιστορία διδαχτική, γραμμένη από τον Αμερικανό Edgar Poe και μεταφρασμένη από την ταπεινή πέννα του Φ. Κόντογλου». «ΈΚΦΡΑΣΙΣ» είναι το μεγαλειώδες συγγραφικό και εκδοτικό έργο του Φώτη Κόντογλου, που τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά χειρόγραφα και σχέδια του Φώτη Κόντογλου αδημοσίευτα μέχρι σήμερα που προορίζονταν για βιβλία, κάποια από τα οποία δεν εκδόθηκαν ποτέ. Επίσης, εκτίθεται άγνωστο μέχρι σήμερα υλικό από το στάδιο της προετοιμασίας του ζωγράφου για την τοιχογραφική διακόσμηση του Δημαρχείου Αθηνών. Τέλος, στη έκθεση παρουσιάζονται πρωτότυπα έργα του Κόντογλου, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς συνομιλούν με τις αντίστοιχες σελίδες των βιβλίων που κοσμούν. Τα έργα, τα σχέδια και τα βιβλία προέρχονται από: τη Βιβλιοθήκη της Βουλής – Μπενάκειο Βιβλιοθήκη, το Ε.Λ.Ι.Α./Μ.Ι.Ε.Τ και ιδιωτικές συλλογές.
Σε συνοδευτική προβολή στον χώρο της έκθεσης, ο επισκέπτης μπορεί να δει χρονολογικά τους τίτλους και τα εξώφυλλα των καταλογογραφημένων βιβλίων, τόμων και περιοδικών. Επιπλέον, έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα μικρό ταξίδι-αφιέρωμα στα χειρόγραφα του Αστρολάβου με την ευκαιρία των ογδόντα χρόνων από την έκδοσή του.


Με την ευκαιρία της έκθεσης, κυκλοφορεί επετειακός τόμος σε πολυτελή έκδοση 288 σελίδων και επιμέλεια Χρήστου Φ. Μαργαρίτη. Ο τόμος περιέχει αναλυτική εργογραφία για τα βιβλία που έγραψε, μετέφρασε και εικονογράφησε ο Φώτης Κόντογλου, μέχρι το 1965, ημερομηνία του θανάτου του. Δημοσιεύονται νέες τεκμηριωμένες μελέτες ιστορικών της τέχνης, συλλεκτών, εκδοτών, ειδικών επιστημόνων και ανθρώπων που τιμούν τη γραφίδα και τον χρωστήρα του Κόντογλου, προσεγγίζοντας πτυχές της προσωπικότητας και του έργου τού πολυσχιδούς καλλιτέχνη, αλλά και έρευνες που συνδέονται με το πολιτιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασε. Εμπεριέχονται επίσης περιλήψεις όλων των μελετών και των άρθρων στην αγγλική γλώσσα. Τέλος, στον τόμο παρουσιάζονται όλα τα εξώφυλλα των βιβλίων του Κόντογλου μέχρι το 1965 και περιλαμβάνονται 250 φωτογραφίες έργων και χειρόγραφων του καλλιτέχνη με προτεραιότητα στα μη δημοσιευμένα μέχρι σήμερα.

Στην έκθεση θα πραγματοποιούνται ξεναγήσεις από τους επιμελητές της κάθε Παρασκευή στις 14:00 & 14:30, Σάββατο 12:30 & 13:30, από 11 Δεκεμβρίου 2015. Εξαιρούνται οι ημερομηνίες : 25 & 26/12/2015, 01 & 02/01/2016.
Παράλληλα, προγραμματίζεται ημερίδα με τίτλο ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ: 80 χρόνια Αστρολάβος, σε ημερομηνία που θα ανακοινωθεί σύντομα.


Η έκθεση και η έκδοση γίνονται με την υποστήριξη των Φίλων του Προγράμματος της Συλλογής Εικόνων Βελιμέζη, των ασφαλιστών έργων τέχνης Karavias Underwriting Agency και του Δήμου Ηρακλείου, σε ειδική συνεργασία με τους κ.κ. Παναγιώτη και Φώτη Μαρτίνο, εγγονούς του Φώτη Κόντογλου.

Επιμέλεια έκθεσης: Χρήστος Φ. Μαργαρίτης, Αλέξανδρος Γερ. Μακρής
Σχεδιασμός έκθεσης: MVN Consultants


INFO:
Εγκαίνια: Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2015, 20:00
Διάρκεια: 09/12/2015 - 20/02/2016
ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ – ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΑΚΟΥ-ΓΚΙΚΑ I Κριεζώτου 3 I 210 361 5702 & 210 363 0818 I Ωράριο Λειτουργίας: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή Σάββατο: 10:00-19:00, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη: Κλειστά
Τιμή εισιτηρίου έκθεσης: € 3 I Τιμή μειωμένου εισιτηρίου: € 1,5 (επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας για τις σχετικές λεπτομέρειες http://www.benaki.gr/admission
Πηγή: http://www.tff.gr

"Λησμονημένα ρολά ζωγραφικής" στο Μπενάκη

Το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει έκθεση αφιερωμένη στον ζωγράφο Δημοσθένη Κοκκινίδη με τίτλο «Λησμονημένα ρολά ζωγραφικής», έργα που παρέμειναν ξεχασμένα στο ατελιέ του καλλιτέχνη για πάνω από τέσσερις δεκαετίες.
Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στον 1ο όροφο του κτηρίου της οδού Πειραιώς και θα διαρκέσει έως τις 31 Ιανουαρίου 2016.
Η παρούσα έκθεση περιλαμβάνει 40 ζωγραφικά έργα της περιόδου 1952-1974 και ανήκουν σε διαφορετικές θεματικές ενότητες του καλλιτέχνη. Συγκεκριμένα, πρόκειται για 14 έργα από την περίοδο των σπουδών του, 6 έργα από τις «Συνοικίες», ένα από το «Βιετνάμ» και 18 από τη «Χούντα». Εξαίρεση ως προς το χρονολογικό πλαίσιο της έκθεσης αποτελεί ένα έργο τού 1989 από τη σειρά «Οδύσσεια».

ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΑ (1952-1958)
Συνολικά βρέθηκαν σε ρολά 30 σπουδές με χρώμα (28 σε καμβά, 2 σε χαρτί) από τις οποίες ο Δημοσθένης Κοκκινίδης θεωρεί ότι μόνον οι 14 «ίσως παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον» για να εκτεθούν, ενώ τα υπόλοιπα έργα παραμένουν προς το παρόν ατελάρωτα και παρουσιάζονται σε προθήκη. Η περίπτωση να βρεθούν έργα από τα φοιτητικά χρόνια ενός καλλιτέχνη μπορεί να θεωρηθεί σπάνια, αφού ό,τι έχει δημιουργηθεί υπό ακαδημαϊκή σκέπη συνήθως καταστρέφεται ή καταχωνιάζεται στο πέρασμα του χρόνου.

 ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Η αποτύπωση των προσφυγικών αποτελεί θεματικά την πρώτη ζωγραφική περίοδο του Κοκκινίδη: μια βιωματική αφήγηση της προπολεμικής Ελλάδας, που την ξεκινά περίπου το 1958, όταν τελειώνει την ΑΣΚΤ, και την κλείνει στα μέσα της δεκαετίας του '60. Η ενότητα «Συνοικίες», ή αλλιώς «Γειτονιές», απεικονίζει τα προσφυγικά, δηλαδή τα καταλύματα που χτίστηκαν πρόχειρα για να στεγάσουν τους ξεριζωμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας. Τα προσφυγικά αποτελούν παιδική ανάμνηση και βίωμα του καλλιτέχνη, ο οποίος μεγάλωσε και έζησε σε ένα από αυτά έως τις αρχές της Κατοχής. Τα εκτειθέμενα έργα προέρχονται από την τελευταία περίοδο των «Συνοικιών», 1963-1964, με εξαίρεση μια αφηρημένη σύνθεση του 1960.
ΒΙΕΤΝΑΜ
Παράλληλα με την τελευταία ενότητα απεικόνισης των προσφυγικών συνοικιών, το ενδιαφέρον του Κοκκινίδη στρέφεται σε έντονα φορτισμένα πολιτικά γεγονότα, με εγχώριο αλλά και διεθνή κοινωνικό αντίκτυπο, όπως είναι η αμερικανική εισβολή στο Βιετνάμ.

χουντα
Η πλειονότητα των έργων από τα Λησμονημένα Ρολά αφορά την επταετία της Χούντας, η οποία αποτελεί και ζωγραφικά για τον Κοκκινίδη μια ξεχωριστή περίοδο. Το κυρίαρχο στοιχείο στα έργα της περιόδου της Χούντας είναι η φίμωση της ελεύθερης έκφρασης. Στο επίκεντρο της ζωγραφικής του, ο άνθρωπος που υποφέρει από το απάνθρωπο πολιτικό καθεστώς. Οι ρεαλιστικές και ταυτόχρονα απόκοσμες φιγούρες λειτουργούν ως κοινωνοί του μηνύματος: οι κριτές, οι κρινόμενοι-διωκόμενοι και οι μητέρες-σύζυγοι αντιστοιχούν σε «Δικαστές», «Ταυτότητες» και «Μητρότητες», τις ζωγραφικές υποενότητες του κεντρικού θέματος που είναι η δικτατορία.

ΟΔΥΣΣΕΙΑ
Η «Οδύσσεια» αποτελεί μια θεματική ενταγμένη στις «Θάλασσες», που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80, αλλά στη συνέχεια ακολούθησε αυτόνομη πορεία ως ενότητα. Με τις «Θάλασσες» ξεκινά η πολιτικά αποστασιοποιημένη πλέον πορεία του Κοκκινίδη. Η ανθρώπινη μορφή εξακολουθεί να έχει βαρύτητα στη ζωγραφική του αλλά βρίσκεται εφεξής σε άμεση συνάρτηση με τη φύση.

Στην έκθεση θα πραγματοποιηθούν ξεναγήσεις από τον καλλιτέχνη Δημοσθένη Κοκκινίδη στις παρακάτω ημερομηνίες: Κυριακή 20/12/2015, 10/01/2016, 17/01/2016 και 31/01/2016, ώρα 11.00.


Στον χώρο της έκθεσης θα προβάλλεται οπτικοακουστικό υλικό με σχόλια του καλλιτέχνη, τόσο κατά την εύρεση όσο και κατά το τελάρωμα των έργων, καθώς και επέμβασή του σε μια παλαιότερη σύνθεση του από τις «Συνοικίες».
Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Κωνσταντίνος Φιολάκης σε συνεργασία με τον Δημοσθένη Κοκκινίδη, τον συντονισμό της έκθεσης η Ιωάννα Μωραΐτη, υπεύθυνη του Αρχείου της Πινακοθήκης Γκίκα του Μουσείου Μπενάκη, και τον σχεδιασμό της έκθεσης η Ελευθερία Γκούφα, συντηρήτρια του Μουσείου Μπενάκη.
Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο με πρόλογο του Άγγελου Δεληβορριά, εισαγωγή τού Δημοσθένη Κοκκινίδη και κείμενο του επιμελητή Κωνσταντίνου Φιολάκη.


INFO:
Μουσείο Μπενάκη – Πειραιώς 138
Εγκαίνια: Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2015, 20:00
Διάρκεια: 11/12/2015 – 31/01/2016

Έκθεση αφιερωμένη στον αγαπημένο παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Με αφορμή την επέτειο των 210 ετών από τη γέννησή του



Στον αγαπημένο παραμυθά των παιδικών μας χρόνων, τον Δανό Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, είναι αφιερωμένη η πρώτη μεγάλη ομαδική έκθεση της νέας περιόδου λειτουργίας της Αίθουσας Τέχνης του «Ιανού».
Η έκθεση - με αφορμή την επέτειο των 210 ετών από τη γέννηση του Δανού παραμυθά -εγκαινιάζεται την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου, στις 8.30 το βράδυ, και θα διαρκέσει έως τις 17 Ιανουαρίου 2016.
Στο πνεύμα των Χριστουγέννων, με αφετηρία τα παραμύθια του Άντερσεν, καταξιωμένοι και ανερχόμενοι Έλληνες εικαστικοί εικονογραφούν σκηνές από τις αγαπημένες τους ιστορίες, αποδίδοντας με την προσωπική τους εικαστική γραφή τα τοπία και τους ήρωες του Άντερσεν ή αντλούν έμπνευση από το γοητευτικό περιεχόμενο και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των παραμυθιών του.




 Γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια

Τα παραμύθια του Άντερσεν εμφανίζουν καθαρά το δημοκρατικό στοιχείο. Οι κυριότεροι ήρωες των παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία. Στα έργα του απεικονίζει τη ρεαλιστική και σύγχρονή του ζωή της μικροαστικής τάξης των πόλεων και αυτά χαρακτηρίζονται από δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα. Η δημιουργία του Άντερσεν αποτελεί την κορυφή στις ρεαλιστικές τάσεις της δανικής φιλολογίας του 19ου αιώνα. Διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια, όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια.





Αριστερά έργο του Κώστα Λάβδα και δεξιά της Μαρίας Διακοδημητρίου.

 Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν διακρίθηκε και στην ταξιδιωτική λογοτεχνία. Από το 1833 ως το 1857 πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, κάνοντας γνωριμίες με μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, καταγράφοντας τις εμπειρίες του σε σειρά ταξιδιωτικών βιβλίων.
Επισκέφτηκε τη χώρα μας τον Μάρτιο του 1841. Στο οδοιπορικό του «Το Παζάρι ενός ποιητή», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εστία» με τον τίτλο «Οδοιπορικό στην Ελλάδα», περιγράφει λεπτομερώς τη διαμονή στην Αθήνα.

Μάρια Μπαχά.

 Στην έκθεση συμμετέχουν: Ηώ Αγγελή, Χριστίνα Ακτίδη, Άννα Αμπαριώτου, Φώτης Βάρθης, Μαριλίτσα Βλαχάκη, Σάββας Γεωργιάδης, Μαρία Γιαννακάκη, Δημήτρης Γιαννέλος, Αναστασία Δάλμα, Γιάννης Δέδες, Δικαία Δεσποτάκη, Μαρία Διακοδημητρίου, Τάνια Δημητρακοπούλου, Φραγκίσκος Δουκάκης, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Αλεξία Ευσταθοπούλου, Λένα Ζευγαρίδου, Ειρήνη Ηλιοπούλου, Αλεξάνδρα Ισακίδη, Μηνάς Καμπιτάκης, Θεόφιλος Κατσιπάνος, Ανδρέας Κοντέλλης, Κώστας Λάβδας, Τίμος Μπατινάκης, Μάρια Μπαχά, Χαρίτων Μπεκιάρης, Παναγιώτης Μπελντέκος, Γεωργία Μπλιάτσου, Ρούλη Μπούα, Γεύσω Παπαδάκη, Ευριπίδης Παπαδοπετράκης, Παναγιώτης Πασάντας, Άντζελα Πετροχείλου, Βασίλης Σελιμάς, Μαρίνα Στελλάτου, Γιώργος Ταξίδης, Ελευθερία Τσέικο, Πανταζής Τσέλιος, Κατερίνα Τσεμπελή, Αθηνά Χατζή.

 Αριστερά έργο του Βασίλη Σελιμά και δεξιά του Θεόφιλου Κατσιπάνου.

 Στο πλαίσιο της έκθεσης, στην «Ιανός» Αίθουσα Τέχνης, θα κυκλοφορήσουν οι συλλεκτικές κάρτες του Άντερσεν, μία σειρά αριθμημένων και υπογεγραμμένων από τους καλλιτέχνες, καρτών μεγάλου μεγέθους, οι οποίες θα διατίθενται και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της αλυσίδας του Ιανού.

 Λένα Ζευγαρίδου.

 Πληροφορίες
«Ιανός» Αίθουσα Τέχνης, Σταδίου 24, Αθήνα, τηλ. 210-3217917. Εγκαίνια: Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου, στις 20.30. Διάρκεια: 9 Δεκεμβρίου - 17 Ιανουαρίου 2016. Ώρες λειτουργίας: Δευ - Παρ: 9:00 - 21:00, Σαβ: 9:00-20:00.

Πηγή: naftemporiki.gr















Καταδυτικό πάρκο με 26 ναυάγια στον ευρύτερο χώρο του Ευβοϊκού κόλπου

Το πάρκο θα αποτελείται από έξι επισκέψιμους χώρους


Τη δημιουργία ενός μοναδικού καταδυτικού πάρκου, εξαιρετικής αρχαιολογικής σημασίας, στον ευρύτερο χώρο του Ευβοϊκού κόλπου, δρομολόγησαν σήμερα η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς και οι δήμαρχοι Λαυρεωτικής Δημήτρης Λουκάς και Μαραθώνα Ηλίας Ψινάκης.
Για την άμεση υλοποίηση του έργου, ενός καταδυτικού πάρκου υψηλότατων προδιαγραφών - ενός «υποβρύχιου Μουσείου» με 26 ναυάγια - έχουν ήδη προωθηθεί όλες οι απαραίτητες διαδικασίες. Συγκεκριμένα, το πάρκο θα αποτελείται από έξι επισκέψιμους χώρους: Νησιωτικό σύμπλεγμα Στύρων, Νήσος Καβαλλιανή – Όρμος Αλμυροποτάμου, Νησιωτικό σύμπλεγμα Πεταλιών, Πορτολάφια Εύβοιας – Νήσος Ακιό, Μακρόνησος, Λαυρεωτική.
Το έργο αναμένεται να συμβάλει στην τόνωση της εθνικής οικονομίας και των τοπικών κοινωνιών, στην τουριστική ανάπτυξη, στην πολιτιστική προβολή των μοναδικών ενάλιων μνημείων και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

 «Σήμερα δρομολογούμε μια εξαιρετική υπόθεση, πρόκειται για καταδυτικό πάρκο, ένα υποβρύχιο Μουσείο αρχαίων ναυαγίων. Όταν οι δημόσιοι φορείς, όπως το υπουργείο Πολιτισμού, οι δήμοι και η Περιφέρεια Αττικής θέλουν τότε και μπορούν. Αθόρυβα, χωρίς υστεροβουλίες και τυμπανοκρουσίες, μήνες τώρα εργαζόμαστε για ένα αίτημα δεκαετιών.
Πρόκειται για μια πρόκληση και ταυτόχρονα μια ευκαιρία. Μια πρόκληση γιατί επιτέλους η πατρίδα μας μπορεί και πρέπει να μπει στον παγκόσμιο χάρτη του καταδυτικού τουρισμού και βεβαίως αποτελεί μια ευκαιρία, όσον αφορά στην ανάταξη συνολικά της ελληνικής οικονομίας», δήλωσε, μεταξύ άλλων, η Ρένα Δούρου.
Από την πλευρά του ο υπουργός Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, υπογράμμισε τη σημασία και την πρωτοτυπία της πρωτοβουλίας καθώς και την αποτελεσματικότητα της συνεργασίας με την Περιφέρεια και τους δύο δήμους.

 Ο δήμαρχος Λαυρεωτικής, Δημήτρης Λουκάς, δεσμεύτηκε για άμεση ανταπόκριση στη νέα πρόκληση. Υπογράμμισε ότι το καταδυτικό πάρκο έρχεται να ενισχύσει την τουριστική δράση εν μέσω της κρίσης και αναζήτησης προσπαθειών για ανεύρεση θέσεων εργασίας, οι οποίες τώρα θα παρέχονται ανεμπόδιστα από το πλούσιο πολιτιστικό υπόβαθρο της περιοχής με το αρχαιότερο θέατρο στον κόσμο, αυτό του Θορικού και το Ναό του Ποσειδώνα.
Ο δήμαρχος Μαραθώνα, Ηλίας Ψινάκης, αναφερόμενος στο υψηλής «σπουδαιότητας υποθαλάσσιο Μουσείο» μίλησε για την ανάγκη ύπαρξης χρημάτων ώστε να προβληθούν τα «απίστευτα πολλών ειδών τουρισμού που διαθέτει η Ελλάδα για να αξιοποιήσει τη βαριά βιομηχανία της, τον Τουρισμό».
Ο κ. Ψινάκης δεν  έκρυψε την ικανοποίησή του για την κοινή ανακοίνωση αυτής της πρώτης ώριμης και σημαντικής πρωτοβουλίας και συνόψισε με το γνωστό του χιούμορ λέγοντας, «είμαι ευτυχισμένος και ως δήμαρχος και ως ναυάγιο».
Πηγή: gkoul@naftemporiki.gr


Σαράντης Γκάγκας |Τα πολυσήμαντα κουκούλια |

«Αν ο Μινιμαλισμός, γοητευμένος από τον συνεχώς άπιαστο ενεστώτα, βρήκε τις εκφραστικές του οδούς στα γεωμετρικά σχήματα, τις κυβικές φόρμες, τα δομικά υλικά, την επανάληψη, τις ουδέτερες επιφάνειες, και διάλεξε συνειδητά να απαλλαχθεί από τα εννοιολογικά οχήματα της μεταφοράς και του συμβολισμού, ο Γκάγκας ανανεώνει τις τεχνικές του είδους, και πέρα του είδους, εντάσσοντας τα πολυσήμαντα κουκούλια στην εικαστική του γλώσσα. Σύμβολο και μη-σύμβολο συγχρόνως, τα κουκούλια καταθέτουν τον μόχθο και την συνεπή δημιουργία. Πρόκειται για τα προϊόντα των μεταξοσκωλήκων, η ζωή των οποίων ορίζεται εξ ολοκλήρου από αυστηρά στάδια δημιουργίας» ενώ προσθέτει ότι «κουτιά, κιβώτια, και τετράγωνα οριοθετούν εκ νέου τον χώρο, όχι ώστε να φυλακίσουν μα ώστε, μέσα τους, στον εσωτερικό τους χώρο, να σχηματίσουν με τη σειρά τους τις συνθήκες εκκόλαψης και δημιουργίας. Υπό αυτό το πρίσμα, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί τον κενό χώρο, όπως ο Ρώσος γλύπτης Naum Gabo χρησιμοποιεί τον χρόνο και τον χώρο, δηλαδή ως δομικά υλικά τα οποία θα στεγάσουν μέσα τους ύλη, άλλοτε απτή κι άλλοτε ακαθόριστη».
Μαίρη Καιρίδη
κριτικός τέχνης

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, στην τελευταία έκθεση για το 2015, συναντά τον εικαστικό Σαράντη Γκάγκα και την έκθεση με τίτλο «Τα πολυσήμαντα κουκούλια», η οποία εγκαινιάζεται την Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015, στις 20:00. Τα έργα που παρουσιάζονται, αποτελούν μία σπουδή πάνω στο χρόνο και τις διάφορες εκφάνσεις του και μια μελέτη της συνέχειας του χώρου: του χώρου που συμβαίνει ως εμπειρία και που καθίσταται ως βίωμα. Υπηρετώντας και εξελίσσοντας τον Μινιμαλισμό, με οδηγό τη στέρεη και γόνιμη λιτότητά του και με βασικό γνώμονα τα κουκούλια του μεταξοσκώληκα και το κείμενο «Περί Φύσεως» του Επίκουρου, ο Σαράντης Γκάγκας εξερευνά τις τεχνικές με τις οποίες διαχέεται η γνώση, και μας αποκαλύπτει τις οργανικές σχέσεις που υπογραμμίζουν τον περιρρέοντα χρόνο.

Ο Σαράντης Γκάγκας γεννήθηκε το 1966. Είναι ένας εικαστικός που έχει ευθύ και άμεσο προσανατολισμό προς το εξωτερικό και έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες και ξένους παλιούς και νέους καλλιτέχνες.  Έχει πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο, μπιεννάλε, συμπόσια τέχνης κτλ. Μεταξύ άλλων το 2011 στην 15η Μπιεννάλε της Lulea, Σουηδία και το 2010 στην 25η Μπιεννάλε της Αλεξάνδρειας (Aftermath), Αίγυπτος.
Έχει παρουσιάσει την δουλειά του σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, οι σημαντικότερες εκ των οποίων μετά το 2010 είναι: «Τα πολυσήμαντα κουκούλια», αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Αθήνα 2015, «Words of wisdom», Γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη 2014, Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ, Θεσσαλονίκη 2013, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης 2013, Gallery Anixis, μαζί με τον A.Sieber, Baden, Ελβετία 2013, Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, μαζί με την A. Thulin Αθήνα 2012, Γκαλερί Ορφέως 20, Ξάνθη 2011, Unesco gallery, μαζί με τους R. Ceckauskaite & N. Τερζής, Vilnious, Λιθουανία 2011, World Art Delft, μαζί με τον W. Brenner, Ολλανδία 2010, Gallery Anixis, Baden, Ελβετία 2010.
Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

 Διάρκεια Έκθεσης: 11 έως 31 Δεκεμβρίου 2015
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Σάββατο και Κυριακή 12, 13 και 19, 20 Δεκεμβρίου, καθώς και Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς: 11:00 – 17:00.
Τρίτη 15 έως Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου: 11:00 – 14:30 και 17:30 – 20:30.
Τρίτη και Τετάρτη 22, 23 και 29, 30 Δεκεμβρίου: 11:00 – 20:30.


Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΠΑΥΛΟΣ ΜΟΣΧΙΔΗΣ | ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΩΜΑ


ΠΑΥΛΟΣ ΜΟΣΧΙΔΗΣ | ΑΦΘΑΡΤΟ ΣΩΜΑ

Ο ζωγράφος, Παύλος Μοσχίδης, γεννήθηκε το 1927 στην Καβάλα, όπου για πρώτη φορά σε μικρή ηλικία θα ανακαλύψει πως η ζωγραφική είναι ένας ολόκληρος εκφραστικός κόσμος για τις ανάγκες της ψυχής.
Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι το 2004, που αφήνει την τελευταία του πνοή, έχει καταγραφεί στην ιστορία των μεταπολεμικών Ελλήνων ζωγράφων ως ο καλλιτέχνης που το προσωπικό του βίωμα ταυτίζεται απόλυτα με το έργο του, ένα έργο "ειλικρινές" και "ασυμβίβαστο".
Ο Μοσχίδης θεωρείται από τους σημαντικότερους γυμνογράφους της γενιάς του.
Το γυναικείο σώμα πρωταγωνιστεί στο έργο του, καθώς ο ζωγράφος βλέπει τη γυναίκα ως το πιο δημιουργικό κύτταρο αυτής της πλάσης.
Μαθήτευσε στο εργαστήριο του Πολύκλειτου Ρέγκου, στη Θεσσαλονίκη, και εργάστηκε ως βοηθός του σε πολλές βυζαντινής τεχνοτροπίας τοιχογραφίες εκκλησιών.
Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts (atelier Brianchon), στην Ecole Superieure des Arts Deco (atelier Gihshia Labise) και στη Σχολή Mosaique de Ravenne (Παρισινό τμήμα - atelier Gino Severini).
Από το 1960 εως το 1971 δίδαξε στη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών «ΒΑΚΑΛΟ» στην Αθήνα.
Συνεργάστηκε με την Gallery Boisseree am Museum της Κολωνίας, το club Francais de la Gravure Contemporaine και με διάφορες άλλες αίθουσες Τέχνης στην Ελλάδα, την Γαλλία και την Γερμανία, με 40 ατομικές εκθέσεις.
Έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές, στην Εθνική Πινακοθήκη, την Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης, κ.α.


 BaseGALLERY + OVERVIEW-Ikon
ΕΓΚΑΙΝΙΑ | ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/11 | 20:30
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ | 13/11 - 6/12/2015


 Για τον Παύλο Μοσχίδη - Σώμα και Ιερότητα | Του Μάνου Στεφανίδη

Για τον Παύλο Μοσχίδη το ανθρώπινο σώμα είναι πάντοτε μια περιπέτεια, ένα ταξίδι, ένα αίνιγμα. Όσο πιο κοντά στην ηδονή τόσο πιο μακριά από το θάνατο. Όσο πιο κοντά στην κορύφωση τόσο πιο κοντά στην αθωότητα και την κάθαρση.
Περισσότερο από ερωτικός ή ηδονιστής ζωγράφος, ο Παύλος Μοσχίδης υπήρξε ένας υπαρξιστής που ψηλαφεί τα όρια αλλά και την αδυναμία της ύπαρξης μέσα από την εμπειρία του σώματος.
Τα κορίτσια, οι γυναίκες του Μοσχίδη, συχνά λάμπουν από ένα χρυσαφένιο φως, είτε κείτονται σε ανάκλιντρα είτε είναι γερμένες σε λιβάδια. Ένα φως που δεν προέρχεται από εξωτερική πηγή αλλά από τη σάρκα τους την ίδια καθώς αναδύεται η νεότητά της με όρους αιωνιότητας.
Ο ζωγράφος βέβαια ξέρει κατά βάθος πόσο ευάλωτα είναι τα σώματα αυτά και πόσο απόλυτο καραδοκεί το γήρας. Για αυτό όμως το λόγο υπάρχει τέχνη, υπάρχει ζωγραφική, για να εξορκίζει το γήρας και να σαρκάζει το θάνατο. Για να αποθεώνει την αιωνιότητα της επιθυμίας, τη μόνη αθανασία που δικαιούμαστε οι άνθρωποι. Που μας δικαιώνει ως άνθρώπους.
Η ζωγραφική είχε ανέκαθεν την δυνατότητα να αποκρυσταλλώνει το πολύτιμο και να διαστέλλει το υποκειμενικό. Να δημιουργεί, με αφορμή τον κόσμο, έναν άλλο κόσμο υπερβαίνοντας την προφάνεια των πραγμάτων.


 Σήμερα, στην εποχή των χυδαίων, δηλαδή των χωρίς σάρκα και χωρίς νόημα, εικόνων, η ζωγραφική υπερασπίζεται ακόμη τη μεταφυσική της εικονοποΐας, τον ζωτικό μύθο της ανα-παράστασης.
Για τον ζωγράφο Παύλο Μοσχίδη το σχέδιο αποτελεί το πρώτο και κύριο όπλο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Είναι αυτό που καθηλώνει τη στιγμή, το instantané, μέσα από μια χειρονομία.
Έπεται το χρώμα, υποβλητικό, συχνά εκρηκτικό, να επιχειρηματολογεί σχετικά με τις αντιστάσεις του φωτός μέσα στην επικράτεια της νύχτας και να υποστηρίζει πως το τρομερό μπορεί να γίνει εμβρυουλκός της πιο παράξενης ομορφιάς... Γι' αυτό το λόγο ακριβώς, ο Παύλος Μοσχίδης χρησιμοποιεί τα πιο έντονα χρώματα, τα βαριά μπλε, τα πράσινα και τα μαβιά, την έντονη αντίθεση με τα κίτρινα και τα ροζ -οι γραφειοκράτες της τέχνης θα μιλούσαν για εξπρεσιονισμό- ώστε να εξορκίσει το κακό και να κλείσει την αιωνιότητα τουλάχιστον μέσα στην εικόνα.
Διονυσιακός, ή μάλλον εμπειρίκιος, ο Μοσχίδης εν τέλει είναι ένας θρησκευτικός ζωγράφος αφού θύει και ομνύει στην ιερότητα του σώματος!
Το καταλαβαίνει κανείς αυτό εύκολα αν διαβάσει σωστά την βαρυσήμαντη φράση του Χριστού, εκείνη τη νύχτα της μεγάλης αγωνίας, «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ».
Ο πιο ερωτικός λόγος που ειπώθηκε ίσως ποτέ! 


 Τον θυμάμαι, αριστοκράτη και μάγκα, μποέμ και κοσμοπολίτη -όπως εξάλλου και ο αδελφός του ο ηθοποιός Γιώργος Μοσχίδης- να λάμπει στις εκθέσεις του στη γκαλερί “Ζυγός” ή στις επισκέψεις του στην Εθνική Πινακοθήκη για να δει τους αγαπημένους του ζωγράφους, τον Λεμπέση, το Μόραλη, τον Μπουζιάνη, τον Παραλή, τον Τσαρούχη. Όπως θυμάμαι και τα κείμενα που του αφιέρωνε το περιοδικό “Ζυγός” πάντα εικονογραφημένα από λαμπερά γυμνά που έσφυζαν από έκρηξη ζωής. Καλύτερα, από έκρηξη ύπαρξης.
Πως θα το έλεγε ο Εγγονόπουλος; “Ως προς εμέ, θάνατος δεν υπάρχει!”


 Αυτό δεν είναι ένα γυμνό: Η λιτότητα ως απογύμνωση της γύμνιας. | Της Πέπης Ρηγοπούλου.

Αυτό δεν είναι ένα γυμνό. Είναι γραμμές, λιτές και πιο λιτές, γραμμές που σχεδιάζουν την συγκίνηση που γεννούν γυμνά γυναικεία σώματα. Είναι χαμένος κόπος να προσπαθήσουμε να ορίσουμε τι λογής συγκίνηση είναι αυτή. Αισθητική, αισθαντική, αισθησιακή. Δεν γνωρίζω γυμνά -από τα αρχαία γλυπτά που αναπαριστούν την Αφροδίτη που χάνει σιγά- σιγά τα ενδύματά της από τον 4ο προ Χριστού αιώνα μέχρι τις γιαπωνέζικες ερωτικές γκραβούρες και τα κορμιά του Ρούμπενς, του Ρενουάρ ή του Μπαλτύς - όπου το γυμνό να μην είναι ταυτόχρονα και αξεδιάλυτα παιχνίδι με το φώς, αναμέτρηση με την γραμμή και το χρώμα, νύξη επιθυμίας και αναφορά στο σώμα και στην γυναίκα. Λέω στο σώμα και στην γυναίκα ,διότι η γυναίκα είναι αυτή που μοιράζεται με το σώμα την υποτίμηση και την δόξα που τους απονέμει ο διπολικός μοντέρνος και μεταμοντέρνος ακόμη πολιτισμός. Και βλέποντας τα γυμνά του Μοσχίδη αναλογίζομαι τα κορμιά των μοντέλων, σε ακαδημίες καλών τεχνών και σε εργαστήρια ζωγράφων, τα κορμιά αυτά τα κουρασμένα να κρατούν την ίδια και την ίδια στάση για ένα γλίσχρο ωρομίσθιο, γλίσχρο ακόμη και για την εποχή εκείνη όπου οι μισθοί δεν ήταν τόσο γλίσχροι. Και ξαφνικά το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς πάνω στα γυμνά γυναικεία σώματα, παιχνίδι σκιάς και φωτός που τα κάνει να μην είναι πια «μοτίβα», αλλά σώματα, πηγές της ζωής και του έρωτα που την γεννά, την σκοτώνει και την ξαναγεννά.


 Σε μια εποχή όπου, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, βαθαίνει ακόμα το ρήγμα ανάμεσα στη σκέψη, την ψυχή και το κορμί, οι ζωγραφιές που ζωγράφισε για δεκαετίες ο Μοσχίδης ξαναρίχνουν γέφυρες ανάμεσα σε αυτές τις χωριστές, τις ενίοτε σχεδόν αντίπαλες επικράτειες. Για τον λόγο αυτό ο ζωγράφος θα μπορούσε να ονομασθεί και με μια λέξη που χρησιμοποιούσε ο Καβάφης: αισθητής. Όχι βεβαίως με την έννοια του εστέτ. Αλλά με την έννοια του ότι ανήκει σε αυτούς που με το έργο τους αναζωογονούν την αίσθηση, την γέφυρα δηλαδή ανάμεσα στα σπασμένα κομμάτια του ανθρώπου. Η λιτότητα των μέσων του είναι μια γύμνια μέσα στην γύμνια. Μια απογύμνωση του έργου από την εκζήτηση, την αναζήτηση εντυπωσιασμού. Και η λιτότητα αποκαλύπτει για μένα πιο καθαρά την δύναμή της, όταν για παράδειγμα σε ένα του γυμνό βλέπω το πρόσωπο να σκεπάζεται σχεδόν ολοκληρωτικά από τα μαλλιά – αποδομένα με τον απλούστερο δυνατό τρόπο- μαλλιά που αφήνουν να δούμε μόνον ένα ελάχιστο κάτι από την μύτη του μοντέλου που στρέφει με μια παιγνιώδη κίνηση το πρόσωπο στο πλάι. Μαλλιά που είναι και αυλαία η οποία κρύβει και αποκαλύπτει την περιπέτεια του φωτός, την περιπέτεια του βλέμματος. Κίνηση απομάκρυνσης από το εξεταστικό βλέμμα του ζωγράφου, από το μάτι του θεατή, το δικό μας, που όμως μας αιχμαλωτίζει και απομακρυνόμενο μας κάνει να θέλουμε να έρθουμε πιο κοντά.


Αυτή η κίνηση της προσεγγίζουσας απομάκρυνσης, της αποκαλυπτικής απόκρυψης, είναι ο άλλος πόλος των δημιουργιών εκείνων του ζωγράφου, όπου τα γυμνά του γίνονται μέρος συνόλων, ενωμένα με ένα άλλο κορμί είτε με την φύση. Αλλά, τουλάχιστον αν βασιστώ στην δική μου υποκειμενική αίσθηση, μπορεί αυτό το ελάχιστο που σκεπάζει ένα πεσμένο μαύρο μαλλί που για μένα είναι αυλαία, να φανερώνει ακόμα περισσότερα από όσα αυτοί οι συνθετικοί πίνακες μας αφήνουν να δούμε.


Μεγαλώνοντας στη σκήτη ενός ζωγράφου. Παιδικές ενθυμήσεις! | Της Έλενας Μοσχίδη.

Κάποτε, μου ζητήθηκε να κάνω ένα ρεπορτάζ για τα ατελιέ των ζωγράφων, για το ένθετο περιοδικό ΑΝ της Κυριακάτικης Απογευματινής, και θυμάμαι, με πόση λαχτάρα και ανυπομονησία το δούλεψα!

Χώρος γνώριμος, οικείος, λατρευτός, εφόσον μεγάλωσα μέσα σε αυτόν και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, ευλογημένα χρόνια, μέσα στο χρώμα και στις εικόνες.

Το κείμενο ξεκινά κάπως έτσι:
«Βρέθηκα συχνά πίσω από τη σκιά του καβαλέτου, με τη μυρωδιά από το νέφτι και το λάδι να με ζαλίζει.
Παρατηρώντας το πινέλο του ζωγράφου, πότε να γλιστρά στον καμβά, χαϊδεύοντας τον, και πότε να τον πιέζει επίμονα. Με τη φαντασία μου έψαχνα για τα χρώματα , τα σχήματα, τα χαρακτηριστικά των προσώπων, που μπορεί να αποτυπώνονται από τον καλλιτέχνη στον καμβά. Και λέω «με τη φαντασία μου», γιατί ο ζωγράφος μπορεί να δέχεται την παρουσία κάποιου μέσα στο καταφύγιό του, αλλά κρυμμένη σε μία γωνιά, κάπου… ξεχασμένη απ’ αυτόν και από το έργο του, από τις ματιές των ανθρώπων μέχρι την ολοκλήρωσή του. Σχεδόν ποτέ δεν είναι καλοδεχούμενες οι επισκέψεις στο ατελιέ ενός ζωγράφου. Συνήθως, η παρουσία προσώπου, αγαπητού ή ξένου, διαταράσσει την ισορροπία εκείνη που αναζητά ο καλλιτέχνης τη στιγμή που αφήνει πίσω του τη μία πραγματικότητα για να περάσει στην άλλη. Σ
εκείνη της δημιουργίας. Το ατελιέ του είναι το σύνορο αυτών των δύο κόσμων και εκείνος δεν κάνει άλλο από το να πασχίζει να τους ταυτίσει, να τους ισορροπήσει, για να ολοκληρωθεί το έργο του κι εκείνος μέσα από αυτό». ..

Έτσι αντιλαμβανόμουν τον πατέρα μου στο ατελιέ του. Υπήρχαν φορές, όπου γινόταν μαζί μου ακόμη πιο απόλυτος και κάθετος, και ας καθόμουν σε μια γωνιά στο χώρο, με κρατημένη την ανάσα! Με έβγαζε έξω από το ατελιέ και μ’ άφηνε αλύπητα να ωρύομαι μέσα στην οργή και το κλάμα, κρεμασμένη από το χερούλι της πόρτας. Όσο επώδυνο και αν ήταν, υπήρξε για μένα ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Να σέβομαι τον χρόνο και τον χώρο των άλλων.

Υπήρξαν όμως, και εκείνες οι δημιουργικές ώρες, όταν μουτζούρωνα χαρτιά και πασαλειβόμουν με τις μπογιές του πατέρα μου… Όταν με άφηνε να πιάσω για λίγο το πινέλο του και να κάνω πως ακουμπάω τον καμβά…



Ποτέ, ωστόσο, τη στιγμή όπου για πρώτη φορά έβαζε μία ιδέα στο χαρτί δεν με άφηνε να κοιτάξω. Το είχα μάθει καλά αυτό. Έπαιρνα το βλέμμα μου μακριά και παρέμενα για πάντα διακριτική και ήσυχη. Έμενα με την περιέργεια να με ταλανίζει, μέχρι τη μέρα που θα το έβλεπα να παίρνει σάρκα και οστά στο τελάρο. Μια ξαπλωμένη γυμνή γυναίκα, αραχνοΰφαντα δοσμένη, πότε μέσα σε ένα σκοτεινό και μουντό τοπίο, μέσα σε ένα μυστήριο χωρίς τελειωμό… Και πότε πάλι, ένα γυναικείο σώμα, να στέκεται με μια ιδιαίτερη χάρη, σε ένα μεθυστικό πολύχρωμο τοπίο, και ξανά με το γνώριμο αίσθημα του μυστηρίου, που πάντα ένιωθα και νιώθω, καθώς ταξιδεύω στα γυμνά κορμιά-τοπία του Μοσχίδη.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου, πάντα με ανυπομονησία περίμενα να δω το επόμενο έργο του και να χαθώ μέσα σε αυτό. Εκεί, μέσα, όπως και στα έργα άλλων ζωγράφων, του Edgar Degas… Tου αγαπημένου μου Hieronymus Bosch… Tου Toulouse Lautrec…

Χάνεται και ο θάνατος, η βία του κόσμου, η κακομοιριά, η φλυαρία… Σβήνει όλη η ασχήμια. Αγαλλιάζει η ψυχή μου και παρακαλώ να μη με πάρει τίποτε και κανείς από εκεί μέσα.

Είναι θεραπευτικό όταν η Τέχνη σε «παίρνει» μακριά από την κακία του κόσμου και σε οδηγεί σε τόπους έξω-πραγματικούς, ευλογημένους και καθησυχαστικούς… Τότε, είναι, που η Τέχνη έχει επιτελέσει το σκοπό της, αλλά και ο θεατής τον δικό του. Να ανοίξει την καρδιά του και να καλοδεχτεί τα μηνύματά της.


 Όταν πέθανε ο πατέρας μου, έκλεισα τα έργα του εντός των τεσσάρων τειχών. Αρκετοί, μου τα ζητούσαν, αλλά εγώ ήταν αδύνατον να αποχωριστώ ούτε ένα από αυτά. Πέρσι ήταν, που τον είδα στον ύπνο μου και μου ζητούσε εξαγριωμένος να τον «βγάλω έξω!».

Δεν μου ανήκουν τα έργα αυτά.
Ανήκουν στον κόσμο και πρέπει να μπουν στα σπίτια των φιλότεχνων.

 «… Στην εποχή μας, που οι περισσότεροι ζωγράφοι ζητούν να εκφράσουν το μεγαλείο και την ομορφιά της βιαιότητος και της δυσφορίας, είναι μια ξεκούραση να συναντάς ζωγραφική όπως του Μοσχίδη. Αβίαστα ερωτικός και τρυφερός, αρκείται στα δώρα της αγάπης και των αγαθών αισθημάτων, στον πλούτο της τρυφερότητας, που πάρα πολλοί σήμερα θέλουν να βλέπουν σαν σκάνδαλο, ή σαν μωρία, ή σαν και τα δυο μαζί. … Ο Μοσχίδης ανήκει στην πολιτισμένη σχολή που πιστεύει στην ευεξία και που προσπαθεί να αποφύγει τη δυσφορία».
Γιάννης Τσαρούχης (Ζωγράφος)

«… Μοναχός, απροσάρμοστος, αποτραβηγμένος, χαμηλούς αστερισμούς θωρεί, αποστρέφεται τις επινοήσεις, επικουρικώς ενδύεται πραγματικότητες. Στα έργα του, όχι ένταση, αλλά κάποια βαριά διάθεση αιωρείται-συγχρόνως σιγή, μια παγερή σιωπή. Αγαπημένος χώρος το κλειστό δωμάτιο, ένας κόσμος ορώμενος από το παράθυρο με δισταγμό, ο κόσμος προέκταση σκιάς, φέγγος παρελθόντος…»
Ηλίας Πετρόπουλος (Συγγραφέας)

 Φίλος! Φίλος μισού αιώνος, κι ας είχα καμιά εικοσιπενταριά χρόνια να τον ιδώ. Όμως, πάντα φίλος, όπως και για πολλούς άλλους. Φαινόμενο καλλιτέχνη, φαινόμενο ανθρώπου και στάση ζωής ιδιάζουσας. Τρυφερός, ευαίσθητος, διονυσιακός. Ένας παν της φύσης και της ατμόσφαιρας. Λάτρης του κορμιού, του γυναικείου. Υμνητής της λαμπερής φουρφουρένιας επιδερμίδας, του απαστράπτοντος κοιλιακού ημισφαιρίου και της μικρής κοιλάδας του αφαλού-πρόδρομος της εκθεσιακής περιοχής που προσφέρεται σήμερα «εν επαρκεία»-και του πάλλευκου δίφορου στήθους., έτσι όπως τα ζωγράφιζε. Φιλοτεχνούσε ό, τι πιο ευγενές και όχι μόνον αυτό. Τον ένιωθες σαν να βουτούσε όλος για να αποθέσει τη θωπεία και των θείων γυναικείων δώρων. Αυτή η ιδιοσυγκρασία του μετέβαλλε σε ζωγραφική κατάσταση την ηδονικοερωτική ιδιότητα μέσα σε ατμόσφαιρα αέρινη, ατλαζένια. Αλλά η πίσω σελίδα τον έφερε απολαυστικά σαρκικό. Ο κάθε θεατής εισέπραττε ό, τι έπιαναν οι κεραίες του. Φαινόμενο ανθρώπου! Μια μυθιστορία, βιβλίο ολόκληρο από όσα γνωρίζουμε του βίου του και πολύ περισσότερα εκείνα που δεν γνωρίζουμε. Είχε το τραίνο του… Ήταν και ανοιχτός και κρυφός.
Απόσπασμα από το βιβλίο του ζωγράφου Παναγιώτη Τέτση,
«…εκ του θανάτου εις την ζωήν», Αθήνα 2012
Παναγιώτης Τέτσης για τον Παύλο Μοσχίδη

 «Ο Μοσχίδης, με αγάπη πλησιάζει το αντικείμενο, ταυτίζεται απόλυτα μαζί του και συγκινείται, πότε από τη γοητεία του κόσμου των αισθήσεων, πότε του πνεύματος και της ανεξιχνίαστης σφαίρας της ψυχής. Η ζωγραφική υπηρετεί εδώ απόλυτα την τέχνη, δημιουργεί μια όαση για τα μάτια του ταραγμένου ανθρώπου της εποχής…»
Δρ. Νέλλη Μισιρλή (Ιστορικός Τέχνης)

«Ο Παύλος Μοσχίδης, είναι ο ζωγράφος που, ερωτικά, ανιχνεύει την ύλη. Την ευαισθησία σωμάτων που αλλού βυθίζονται στη σκιά της ίδιας της σάρκας τους και αλλού αναδύουν την καθαρότητα, την τρέμουσα, της γραμμής τους. Την ατμόσφαιρα που πυκνώνει γύρω από τη γυναικεία παρουσία, βαριά φορτισμένη, περιβάλλοντας και επεκτείνοντάς την. Τα γυμνά του είναι ντυμένα θαρρείς - χιλιοντυμένα - με το ειδικό φως που τα ίδια προκαλούν και συσσωρεύουν, με την ειδική, κάθε φορά, ποιότητα, αίγλη, υφή, που δίνουν στο φως γύρω τους και το κάνουν κι εκείνο ύλη».
Ελένη Βακαλό (Κριτικός Τέχνης)

«Το έργο μου είναι μια προσφορά μου στον άνθρωπο αλλά και την αγάπη. Στην αγάπη σε κάθε μορφή της. Ακόμη, είναι μια σπονδή στη γυναίκα και την ύπαρξή της, που αποτελεί για μένα την πιο τέλεια, την πιο ορατή αλλά και την πιο άυλη πραγμάτωση της χαράς της ζωής».
Παύλος Μοσχίδης (Ζωγράφος)

 Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που η εποχή μας πρέπει να απομυθοποιήσει. Ανάμεσά του, επιτρέψτε να θεωρώ και το ¨γυμνό¨, την ¨τέχνη¨, και το ¨ένστικτο¨. Το γυμνό από το σύμβολο πάναγνης παρουσίας, χωρίς δόλο και σύμβαση, έχει μυριάδες φορές γίνει όργανο απωθητικής πρόκλησης και δολοφονίας της ειλικρίνειας.
Κρίμα. Γιατί στο κάτω-κάτω, φτάνει να σκεφτούμε, πως στον κόσμο ήρθαμε γυμνοί. Η τέχνη, πάλι, θα έλεγα πως είναι ένας καταλύτης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση.
Όσο για το ένστικτο, αυτή η μαγική ανθρώπινη δύναμη, συνδέεται για μένα, απόλυτα με τη δημιουργικότητα.
Έτσι, το γυμνό στην τέχνη, όταν το γυμνό δεν είναι πορνό, κι όταν η τέχνη είναι τέχνη, διεγείρουν και ξυπνούν το ένστικτο, την απέραντη αυτή θάλασσα δύναμης, βρύση δημιουργίας».
Παύλος Μοσχίδης (Ζωγράφος)


 Booze Cooperativa
Kolokotroni 57 , Athens, 10560, 2114053733
booze.crossteam@gmail.com www.boozecooperativa.com

Ελωίζος Θεμιστοκλέους |Μνήμες ασθμαίνουσες

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015, ώρα 20:00-23:00

 «Ο Ελωίζος Θεμιστοκλέους, είναι ένας γλύπτης του ελάχιστου χώρου και δυνάστης της απλότητας, που σε αυτήν την ενότητά του βάλθηκε να αποδείξει ότι έχει και αυτός τον δικό του τρόπο να είναι μόνος. Η ζωή είναι δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού, έλεγε ο Pessoa. Τέτοιοι δισταγμοί είναι και τα έργα του Θεμιστοκλέους στο υφέρπον σκοτάδι.»

Χάρης Κοντοσφύρης
εικαστικός
«Κάθε “αρνητικό” στοιχείο (ανάμνηση) της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας “επιβιώνει” από την, πολλές φορές, εποικοδομητική λειτουργία της λήθης και έτσι μπορεί να επηρεάζει το παρόν όπως το παράσιτο που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής- μόνο που ξενιστής σε κάποιες περιπτώσεις γίνεται η ίδια μας η ανάμνηση. Η “υπέρβαση” του παρελθόντος αποτελεί τον βασικό τόνο της ανθρώπινης ευθύνης ως προς της εξέλιξη. Παιδικές φοβίες, σεξουαλικές παρορμήσεις, οικογενειακές δυσλειτουργίες, έρωτας, απόρριψη, οργή, ανείπωτες χαρές και προσδοκίες και άλλα πολλά “ανθρώπινα” συσσωρεύονται στη μνήμη και περιμένουν τη λύτρωση.... σα να περιμένουν αιώνια μοιάζουν με πέτρες στο βυθό του εαυτού που όσο πας να τις ξεχάσεις τόσο νιώθεις το βάρος τους να μεγαλώνει. Κάποιος πρέπει να τις βρει να τις αγαπήσει να τις σηκώσει στο φως του νου. Μα αν όχι ο Άνθρωπος τότε ποιος;»
 Άγγελος Θεμιστοκλέους
εικαστικός



Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος υποδέχεται τον Ελωίζο Θεμιστοκλέους στην πέμπτη ατομική του έκθεση με τίτλο «Μνήμες ασθμαίνουσες», η οποία εγκαινιάζεται την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015 στις 20:00. Τα έργα που παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της μνήμης και της ανάμνησης, «της μνήμης της Μνήμης», αλλά και της ρευστότητας κάθε συμβάντος και περίστασης του παρόντος που προκαλούν την ανάκληση, μεταμορφώνοντας τη λήθη σε μνήμη και την απουσία σε παρουσία. Η έκθεση εξετάζει την ίδια τη Ζωή, η οποία αποτελείται από ένα σύνολο αναμνήσεων σε χρονική παράταξη από το παρελθόν στο παρόν, ιδωμένες εξ ίσου από την πλευρά του Μακρόκοσμου, αλλά και του Μικρόκοσμου κάθε ατόμου ξεχωριστά.

Ο Ελωίζος Θεμιστοκλέους γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1980 στην Πάτρα. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα έλαβε από τον πατέρα του, Χαράλαμπο Θεμιστοκλέους, γλύπτη και ζωγράφο με σημαντική συμβολή στα ελληνικά εικαστικά δρώμενα, ο οποίος επηρέασε καθοριστικά την καλλιτεχνική του ματιά. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης κοντά στον Γιώργο Τσακίρη από όπου αποφοίτησε το 2007. Όντας φοιτητής, ανέπτυξε διδακτικό έργο στα εργαστήρια ζωγραφικής «Θεμιστοκλέους» σε Πάτρα και Αίγιο, το οποίο συνεχίζει να ασκεί μέχρι σήμερα. Ο Ελωίζος Θεμιστοκλέους έχει πραγματοποιήσει 4 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.


Διάρκεια Έκθεσης: 13 Νοεμβρίου έως 5 Δεκεμβρίου 2015
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00
Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Πάμπλο Πικάσο - Ζαν Κοκτώ: Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού στο Θεοχαράκη

Ο Διευθυντής Εικαστικού Προγράμματος του Ιδρύματος Θεοχαράκη, Τάκης Μαυρωτάς, τονίζει για την επιλογή των 190 έργων ζωγραφικής, χαρακτικής, κεραμικής και καλλιτεχνικών εκδόσεων που παρουσιάζονται στη θεματική αυτή έκθεση των δύο μεγάλων πρωτεργατών του μοντερνισμού:
«Η ειλικρινής φιλία και η δύναμη της αντιστικτικής έμπνευσης και αφήγησης όριζε τη σχέση των δύο μεγάλων καινοτόμων του μοντερνισμού, που, με το πολύτροπο έργο τους, σημάδεψαν τη μοίρα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού και κατέκτησαν τη θέση τους στην ιστορία του μέλλοντος. Στην ποικιλομορφία του εικαστικού τους έργου, ζωγραφική, γλυπτική, κεραμική και σκηνογραφία εμπεριέχουν δυναμικά το έλλογο και το άλογο, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ανατρεπτικές σχέσεις με τη ζωή και την πραγματικότητά της.\
Έτσι, μέσα από το αιρετικό τους πνεύμα, αποκαλύπτεται η αυθεντικότητα, η ευθύτητα και η οξεία διάνοιά τους, που στοιχειώνονται από γόνιμες και γονιμοποιείς ιδέες. Ο ένας γεννημένος στη Μάλαγα της Ανδαλουσίας το 1881 και ο άλλος στο Μαιζόν–Λαφφίτ, σ' ένα χωριουδάκι έξω από το Παρίσι, οκτώ χρόνια αργότερα, το 1889, κατάφεραν να απλώσουν τη σκέψη και τη δράση τους πέρα από τα όρια του τόπου τους, στην οικουμενικότητα της τέχνης. Το έργο τους, με τις βαθιές και διορατικές αλήθειες, έχει μια πολύπλοκη σχέση με την τέχνη, αφού με την ιδιοφυΐα τους ορίζουν την προσφορά τους στην εδραίωσή του μοντερνισμού.


Κοινό δε σημείο αναφοράς τους, είναι η αποδοχή της ευνοϊκής επίδρασης του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος στη δουλειά τους. Ο Πικάσο και ο Κοκτώ με το συνολικό τους έργο μάχονται τους ευτελείς σκοπούς, την αμάθεια, κάθε τι υποκριτικό και πουριτανικό, φαύλο και ατελές. Έτσι, η τέχνη τους είναι όλο ζωή, γεμάτη από ερωτήματα και αινίγματα, τα οποία δεν μας απωθούν αλλά αντίθετα μας παρωθούν πέρα από τις συμπτώσεις, τις τυχαίες συνευρέσεις της ζωής και του αναπόφευκτου της Μοίρας. Το έργο τους ανήκει στο αύριο, αφού συνεχίζει να συναρπάζει, φέρνοντας στο φως, με σοφία και μεγαλείο, τα σημαντικά και τα μεγάλα θέματα της ζωής.»
Info:
Πάμπλο Πικάσο – Ζαν Κοκτώ
Οι καινοτόμοι του Μοντερνισμού
Από το Μουσείο Pablo Picasso Münster και
τη Συλλογή Γιάννη Κονταξόπουλου
Επιμέλεια έκθεσης: Τάκης Μαυρωτάς
Διάρκεια έκθεσης: 4 Νοεμβρίου 2015 – 28 Φεβρουαρίου 2016
Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00-18:00
Πέμπτη: 10:00-20:00

 Ξεναγήσεις στην έκθεση θα πραγματοποιούνται από τις 10 Νοεμβρίου κάθε Τρίτη & Πέμπτη, 13.00-14.00.
Στα πλαίσια της σπουδαίας αυτής έκθεσης οργανώνονται σχολικά εκπαιδευτικά προγράμματα
που περιλαμβάνουν σχολικές επισκέψεις, ξεναγήσεις και εικαστικές δραστηριότητες για κάθε βαθμίδα.
Ξεναγήσεις σε συλλόγους πραγματοποιούνται κατόπιν ραντεβού.
Πληροφορίες, 210 3611 206 (εσωτ. 1042)
Εισιτήρια:
7€ (κανονικό), 4€ (άνω των 65, φοιτητικό)
Άνεργοι: δωρεάν
Για την έκδοση μειωμένου ή δωρεάν εισιτηρίου απαιτείται η επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας και κάρτας ανεργίας αντίστοιχα.
Πηγή: http://www.tff.gr

To Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης έφτασε στην Κίνα με έκθεση Ελλήνων φωτογράφων

Το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης συμμετέχει, κατόπιν πρόσκλησης, στο China Lishui Photography Festival, που πραγματοποιείται στην πόλη Lishui της Κίνας από τις 06 Νοεμβρίου 2015, παρουσιάζοντας την έκθεση φωτογραφίας:
Η ομαδική έκθεση αυτή περιλαμβάνει έργα οκτώ Ελλήνων φωτογράφων, τα οποία αναδεικνύουν μέσα από κοινωνικά ζητήματα, αλλά και πιο προσωπικές οπτικές, σύγχρονες προβληματικές Ελλήνων δημιουργών.
Η έκθεση αποτελεί μία πρωτότυπη παραγωγή, κατόπιν πρόσκλησης από το Lishui Photography Festival, και παρουσιάζεται για πρώτη φορά, ενώ όλα τα έργα έχουν γίνει μετά το 2004.
Ο Λεωνίδας Τούμπανος μέσα από τη σειρά “Place without time, without borders”, αναφέρεται στο ζήτημα της ΔΕH, και των πολιτικών, περιβαλλοντικών, αλλά και κοινωνικών συνεπειών που η εταιρεία ενέργειας έχει δημιουργήσει στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος απεγκατάστασης οικισμών.
Ο Χριστόφορος Δουλγέρης στην εργασία του “The Schools Project” αγγίζει το ζήτημα των εγκαταλελειμμένων σχολείων σε όλη την Ελλάδα. Μέσα από μία τυπολογική προσέγγιση επιδιώκει να προκαλέσει ερωτήματα σχετικά με την αρχιτεκτονική κληρονομιά και τη γενικότερη θέση που φαίνεται να έχουμε απέναντι σε ζητήματα που διαμορφώνουν την ταυτότητά μας, όπως αυτό της παιδείας.

Με επίκεντρο την Αθήνα εκτυλίσσονται οι άλλες δύο εργασίες, δείχνοντας καθημερινούς μικροκόσμους – ο ένας μεγαλύτερης κλίμακας από τον άλλο. Η Ειρήνη Βουρλούμη στη σειρά “In Waiting” ρίχνει φως στο εσωτερικό δημόσιων κτιρίων αποκαλύπτοντας τις αντίστοιχες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Ο Γιάννης Χατζηασλάνης δείχνει τα εσωτερικά σπιτιών μέσα από τη σειρά “Bedrooms” (σε συνεργασία με: deca ARCHITECTURE), παρουσιάζοντας όψεις της καθημερινότητας στην πρωτεύουσα, χωρίς όμως να υπάρχει σε καμία από τις εικόνες η ανθρώπινη παρουσία.
Τομή σε αυτή την αφήγηση αποτελεί η εργασία “Eclipse” του Γιώργου Πρίνου, η οποία παραπέμπει στο άμεσο παρελθόν, πριν την κρίση, σε μια εικόνα της χώρας η οποία έμοιαζε πιο ελπιδοφόρα, στους Ολυμπιακούς του 2004. Μέσα από τη σειρά η οποία στην προκειμένη έκθεση λειτουργεί με διττό τρόπο, ως μαρτυρία μίας από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις που φιλοξενήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα, και ως μία ισχυρή οπτική μεταφορά της ψευδαίσθησης της ευημερίας, η «έκλειψη» αιωρείται ανάμεσα στη σκιά και το φως, κυριολεκτικά και μεταφορικά.


Η νοηματοδότηση του παρελθόντος με ένα σύγχρονο τρόπο, ένα από τα στοιχεία που κυριάρχησε και στην εικονογράφηση των Ολυμπιακών, αποτελεί επίσης και το θέμα της Μυρτώς Παπαδοπούλου με το “Μέτσοβο 1900” (project του Ιδρύματος Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα). Σε αυτήν τη σειρά οι εικόνες αναπαριστούν την καθημερινή ζωή στο Μέτσοβο του 1900. Η ανάδειξη του παρελθόντος, μέσα από περιοχές-σύμβολα όπως αυτή του Μετσόβου, όπου το όραμα της τοπικής ανάπτυξης των ανθρώπων αποτελεί παράδειγμα, πραγματοποιείται μέσα από την αναπαράσταση. Έτσι δημιουργείται μία αφήγηση που βασίζεται στην ιστορία ενώ ταυτόχρονα την υπερβαίνει, μέσα από μία σκηνοθετημένη ρητορική της εικόνας.
Και με αυτόν τον τρόπο καταλήγει κανείς στη μονάδα και την πηγή από όπου όλα ξεκινούν: το σπίτι. O Γιάννης Θεοδωρόπουλος με τη “Sacred Wind” αγγίζει τον πυρήνα του οικείου, με εικόνες που προέρχονται από το σπίτι των γονιών του. Μαξιλάρια, τα ρούχα του, όπως και ρούχα αγαπημένων, ανακατασκευάζουν τη μνήμη και επανακαθορίζουν το παρόν δημιουργώντας λυρικές εικόνες, μέσα από ένα παιχνίδι σκιών, που μεταφέρουν αυτή τη μετάβαση του χρόνου.
Τέλος, η σειρά «Εκλεκτική κληρονομιά» της Δήμητρας Λαζαρίδου, φέρνει στο προσκήνιο το προσωπικό, αλλά και ταυτόχρονα το δημόσιο ερώτημα για τα στοιχεία που διαμορφώνουν την κληρονομιά του καθενός. Οι απαντήσεις της αποτίουν φόρο τιμής σε καλλιτέχνες όπως ο Κλάιν, ο Αντονιόνι, ο Μαγκρίτ, αναδιπλώνοντας δέσμες διεθνών πολιστικών επιρροών – παραπέμποντας με αυτόν τον τρόπο τόσο σε αναφορές στον Γκαίτε (ο τίτλος αποτελεί ευθεία αναφορά στις «Εκλεκτικές συγγένειες», όσο και στον Μπωντλέρ, δείχνοντας στο κοινό τους δικούς της «φάρους», όπως και την εξωστρέφεια που χρειάζεται να αποζητά ο δημιουργός.


Έτσι, παρουσιάζοντας διαφορετικές πτυχές σύγχρονων κοινωνικών θεμάτων, θέτοντας ανοιχτά ερωτήματα που σχετίζονται τόσο με τη συγκρότηση της ταυτότητας, όσο και της ιστορίας, οι εικόνες επιδεικνύουν το πνεύμα με το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η κρίση: μέσα από την αμφισβήτηση, την έρευνα, την αναδημιουργία, βλέποντας πέρα από την επιφάνεια, δυναμικά στο μέλλον.
Info:
«Greek stories revisited»
Ειρήνη Βουρλούμη, Χριστόφορος Δουλγέρης, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Δήμητρα Λαζαρίδου, Μυρτώ Παπαδοπούλου, Γιώργος Πρίνος, Λεωνίδας Τούμπανος, Γιάννης Χατζηασλάνης
Επιμέλεια: Βαγγέλης Ιωακειμίδης
Πηγή: http://www.tff.gr

«Κήποι σε εξέλιξη»: Μια διαδραστική έκθεση στη γκαλερί Ρεβέκκα Καμχή

Η αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή εγκαινιάζει στις 11 Νοεμβρίου την ομαδική έκθεση ''Κήποι σε εξέλιξη''.
Η έκθεση αναπτύσσεται οργανικά και αποσκοπεί στη δημιουργία ενός βιολογικού περιβάλλοντος όπου τα έργα παίρνουν το ρόλο των στοιχείων που συγκροτούν έναν κήπο που εξελίσσεται.
H εξέλιξη αναφέρεται σε μία θετική αλλαγή στο μέγεθος επί ένα χρονικό διάστημα και μπορεί να συμβεί ως ένα στάδιο ωρίμανσης ή μία διαδικασία προς την πληρότητα ή την εκπλήρωση.
Πώς μεγαλώνει ένας κήπος; Με το πότισμα, τη φροντίδα και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι εποχές. Μέσα στη διάρκεια του χρόνου ο κήπος εμπλουτίζεται, απογυμνώνεται, ανθοφορεί, αλλάζει χρώματα. Ο κήπος - στους δύο μήνες - θα αλλάζει και η έκθεση θα παίρνει άλλη μορφή, έργα τέχνης θα προστίθενται, θα αφαιρούνται αλλά και θα εξελίσσονται-ολοκληρώνονται κατά τη διάρκεια της έκθεσης. 'Αλλωστε ένας κήπος μπορεί να έχει πολλές εποχές και πολλές εκδοχές.
Η έκθεση θα συνοδεύεται από παράλληλες δράσεις οι οποίες θα αποτελούν σημείο αναφοράς για την εξέλιξη και την αλλαγή των ''Κήπων''. Οι παράλληλες δράσεις θα ανακοινώνονται στην ιστοσελίδα της γκαλερί (www.rebeccacamhi.com) και στο facebook & instagram καθώς και η τελική διαμόρφωση των ''Κήπων'' στις 16 Ιανουαρίου.


Συμμετέχουν πολύ σημαντικά ονόματα της διεθνούς εικαστικής σκηνής αλλά και της εγχώριας όπως οι: Αντωνάκης, Nobuyoshi Araki, Ross Bleckner, Paul Desborough, Olafur Eliasson, Nan Goldin, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Αλεξάνδρα Κεχαγιόγλου, Χρυσάνθη Κουμιανάκη, Ντιάννα Μαγκανιά, Μίλτος Μανέτας, Julian Opie, Gabriel Orozco, Κώστας Ρουσσάκης, ΧΟΥΣ/ Εμμανουήλ Χουσάκος
Info:
Εγκαίνια: Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015 στις 7:30 μ.μ.
Έως το Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2016
Ώρες Λειτουργίας:
Τρίτη - Παρασκευή 12:00 - 20:00 και
Σάββατο 12:00 - 18:00 ή κατόπιν συνεννόησης
ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ ΡΕΒΕΚΚΑ ΚΑΜΧΗ
Λεωνίδου 9 Μεταξουργείο
Πηγή: http://www.tff.gr

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΣ

Η Υπερβαση της Άβυσσος, ΝΕΟΝ & Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
Installation View | Photo Credit © | Ioanna Fotiadou | Courtesy NEON


Διάρκεια Έκθεσης | 07 Nοεμβρίου 2015 – 29 Φεβρουαρίου 2016
Εκθεσιακός Χώρος | Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης
Επιμέλεια | Δημήτρης Παλαιοκρασσάς και Μαρία Μαραγκού
Ωράριο Λειτουργίας |
Τρίτη-Τετάρτη-Πέμπτη-Σάββατο-Κυριακή | 10:00-18:00 || Παρασκευή | 10:00-22:00 || Δευτέρα | κλειστά
H έκθεση του ΝΕΟΝ Flying over the abyss – Η Υπέρβαση της Άβυσσος ταξιδεύει από το Ρέθυμνο και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Η επιμέλεια είναι των Δημήτρη Παλαιοκρασσά και Μαρίας Μαραγκού.
Η επιλογή των έργων διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών είναι εμπνευσμένη από το έργο του μεγάλου Κρητικού στοχαστή Νίκου Καζαντζάκη και ιδιαίτερα από την Ασκητική του. Φιλοδοξεί να βάλει τα έργα σε διάλογο μεταξύ τους αλλά και με την Ασκητική, ώστε να φωτίσει τη διαδρομή της ανθρώπινης ζωής από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Το χειρόγραφο της Ασκητικής θα εκτίθεται στο πλαίσιο της έκθεσης - μια ευγενική παραχώρηση του Μουσείου Νίκου Καζαντζάκη - και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των καλλιτεχνών: Marina Abramović | Αλέξης Ακριθάκης | Matthew Barney | Hans Bellmer | Lynda Benglis | John Bock | Louise Bourgeois | Heidi Bucher | Helen Chadwick | Σάββας Χριστοδουλίδης | Abraham Cruzvillegas | Robert Gober | Asta Gröting | Jim Hodges | Jenny Holzer | Κώστας Ιωαννίδης | Mike Kelley | William Kentridge | Martin Kippenberger | Σοφία Κοσμάογλου | Sherrie Levine | Στάθης Λογοθέτης | Ana Mendieta | Μάρω Μιχαλακάκου | Doris Salcedo | Kiki Smith | Κώστας Τσόκλης | Mark Wallinger

Ευχαριστούμε θερμά τη Συλλογή Δ.Δασκαλόπουλου και το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη για το δανεισμό των έργων.
Πηγή:neon.org.gr

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Οι αριθμοί υπήρχαν πριν από την ιστορία

Έκθεση του Mario Merz, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης


Φιλοδοξώντας να φωτίσει την πολυπρόσωπη πρακτική ενός από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος της Arte Povera, του Mario Merz (1925 - 2003), η έκθεση «Numbers are prehistoric» εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στις 21 Οκτωβρίου, στις 8 το βράδυ.
Είναι η πρώτη έκθεση του Ιταλού καλλιτέχνη που παρουσιάζεται σε μουσειακό χώρο στην Ελλάδα και πραγματοποιείται από τον Οργανισμό Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, σε συνεργασία με το Fondazione Merz, σε επιμέλεια του Paolo Colombo.

 Μεταξύ εικαστικής τέχνης και γραπτής έκφρασης
Προερχόμενος από το βιβλίο του Mario Merz, «I want to make a book right now» (1989), ο τίτλος της έκθεσης «Numbers are prehistoric» εκφράζει την ανάγκη που τον παρακίνησε να ασχοληθεί και να αφοσιωθεί στην τέχνη, την πολιτική, τη ζωή. Με αυτήν τη φράση, ο καλλιτέχνης εννοεί ότι οι αριθμοί υπήρχαν πριν από την ιστορία και εξελίσσονται στο άπειρο παράλληλα με την εξέλιξη της Γης και του σύμπαντος.
Με τα περίφημα ιγκλού του, neon έγγραφα, πίνακες και σχέδια, τα έργα της έκθεσης επισημαίνουν την ενασχόληση του καλλιτέχνη με την έννοια των βασικών ανθρώπινων αναγκών, την ομορφιά και τη μαγεία της φυσικής ανάπτυξης και, ταυτόχρονα, δρουν ως μια δυναμική υπενθύμιση του πώς η πολιτική είναι άμεσα συνυφασμένη με τον ίδιο τον κύκλο της ύπαρξης και τη φύση.
 Μεγάλο μέρος της έκθεσης είναι αφιερωμένο στα κείμενά του, τα οποία - είτε με τη μορφή ποίησης, είτε μανιφέστου - αποτελούν σημαντικό μέρος της δουλειάς του. Παρουσιάζοντας υλικό που δεν έχει εκτεθεί ξανά, η έκθεση ισορροπεί μεταξύ της εικαστικής τέχνης και της γραπτής έκφρασης, ακολουθώντας τον ιδιαίτερο τρόπο του Mario Merz, ο οποίος αντιμετωπίζει τα κεντρικά θέματα στην τέχνη του, χρησιμοποιώντας γραμμές, αριθμούς και λέξεις.
Η έκθεση πραγματοποιείται σε μια κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα, όπου οι έννοιες της αναγκαιότητας και των πρωταρχικών αναγκών επαναξιολογούνται, προσφέροντας στον θεατή τη δυνατότητα να επανεξετάσει τις ιδέες του, μέσα από διάφορα παραδείγματα των έργων του.
Στο πλαίσιο της έκθεσης, θα διαμορφωθεί παράλληλο πρόγραμμα, σε συνεργασία με την ομάδα ΘΑΛΗΣ + ΦΙΛΟΙ, με ιδιαίτερη έμφαση στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και σε συνεργασία με τον συγγραφέα Απόστολο Δοξιάδη.
 Η φύση είναι μια επιτακτική παρουσία
Οι δημιουργίες του Mario Merz εξερευνούν την έννοια της φύσης ως μια ισχυρή, γενναιόδωρη και συνεχώς επεκτεινόμενη δύναμη, όπως εκφράζεται στις λογικές ακολουθίες του Ιταλού μαθηματικού Leonardo Fibonacci (1175 - 1240). Γεννημένος στην Πίζα, ο Merz σπούδασε, μεταξύ άλλων, τα μοτίβα ανάπτυξης στη φύση και έλυσε ένα πρόβλημα αύξησης του πληθυσμού κουνελιών, χρησιμοποιώντας αυτό που είναι γνωστό στον δυτικό κόσμο ως η «ακολουθία Fibonacci» (1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, 233), στην οποία ο κάθε αριθμός είναι το άθροισμα των δύο προηγούμενών του.
Η δουλειά τού καλλιτέχνη επικεντρώνεται στην πεποίθησή του ότι η φύση είναι μια επιτακτική παρουσία και οι νόμοι της, ταυτόχρονα βίαιοι και μεγαλειώδεις, ορίζουν την ανθρώπινη δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα, από την ανάγκη επιβίωσης (όπως το ιγκλού), μέχρι τις κοινωνικές σχέσεις και την πολιτική δράση.
 Κέντρο σύγχρονης τέχνης
Το ίδρυμα Fondazione Merz, με ιδρυτή και διευθύντρια την Beatrice Merz και πρόεδρο τον Willy Merz, ιδρύθηκε το 2005, ως κέντρο σύγχρονης τέχνης, με σκοπό τη φιλοξενία εκθέσεων, εκδηλώσεων, εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, καθώς και την προώθηση της έρευνας στην τέχνη.
Το ίδρυμα παρουσιάζει εκθέσεις αφιερωμένες στον Mario και τη Marisa Merz, με σκοπό την προβολή του έργου τους και, παράλληλα, άλλα σημαντικά projects Ιταλών και διεθνών καλλιτεχνών, σε αλληλεπίδραση με τον χώρο και τις συλλογές του ιδρύματος.
Επιπλέον, προωθεί την έρευνα, ανάμεσα στις νέες γενιές καλλιτεχνών, με τακτικές εκθέσεις. Οργανώνει εκδηλώσεις τέχνης, προσφέρει πληθώρα πρωτοβουλιών για διαφορετικά κοινά, με σκοπό να ενισχύσει την αναγνωρισιμότητα τής σύγχρονης τέχνης: οργανωμένες επισκέψεις, εργαστήρια για φοιτητές, εκπαιδευτικά προγράμματα για εκπαιδευτικούς και μεσολαβητικές υπηρεσίες για τους επισκέπτες
 Mario Merz

 Η βιβλιοθήκη του ειδικεύεται στην Ιστορία και Κριτική της Σύγχρονης Τέχνης και συμπληρώνεται από το Αρχείο Merz, όπου περιλαμβάνεται πλήρης συλλογή του έργου του καλλιτέχνη. Έχει καθιερώσει το ανά διετία βραβείο Mario Merz, με σκοπό την αναγνώριση και ανάδειξη ταλέντων στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της μουσικής σύνθεσης.
Πληροφορίες
Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Μέγαρο Σταθάτου: Βασ. Σοφίας & Ηροδότου 1 - Αθήνα. Διάρκεια έκθεσης: 22 Οκτωβρίου 2015 - 31 Ιανουαρίου 2016. Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο: 10:00 - 17:00, Πέμπτη 10:00 - 20:00, Κυριακή: 11:00 - 17:00, Τρίτη: κλειστά.
Πηγή:naftemporiki.gr





Ο φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος στο Μουσείο Γουναρόπουλου

Η έκθεση «Ο φωτογράφος Ανδρέας Εμπειρίκος» παρουσιάζεται στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου από 4 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος, εισηγητής της σουρεαλιστικής ποίησης και της ψυχανάλυσης στην Ελλάδα, υπήρξε ένας «μανιώδης φωτογράφος», όπως τον χαρακτήριζαν οι φίλοι του. Στην έκθεση θα παρουσιαστούν εξήντα περίπου από τις χιλιάδες ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές του φωτογραφίες, κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, τοπία και συνθέσεις.
Ο Εμπειρίκος προσεγγίζει τη φωτογραφία με την ευαισθησία και τη ματιά του υπερρεαλιστή και του ψυχαναλυτή, δημιουργώντας σύνθετες εικόνες ιδιαίτερης αισθητικής αξίας. Όπως ο ίδιος έλεγε «Μία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράσι, συνυφασμένη με την ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι».
Παράλληλα με το φωτογραφικό έργο του ποιητή, η έκθεση θα αναδείξει και τη φιλία του με τον ζωγράφο Γιώργο Γουναρόπουλο, μέσα από σχέδια, έργα ζωγραφικής, ποιήματα και αρχειακό υλικό.

Πρόγραμμα εκδηλώσεων
  • Τετάρτη 4 Νοεμβρίου
  •  19:00: Συζήτηση με θέμα: «Ανδρέας Εμπειρίκος. Υπερρεαλισμός και φωτογραφία»
    Εισηγητές: Λεωνίδας Εμπειρίκος (Ιστορικός), Δημήτρης Καλοκύρης (Συγγραφέας, Πρόεδρος Εταιρείας Συγγραφέων), Σταύρος Πετσόπουλος (Εκδότης της «Άγρας»),
    Δαμιανός Μωραΐτης (Μαθηματικός)
  • Σάββατο 7 Νοεμβρίου
11:00 – 12:00: Ξενάγηση στην έκθεση
 12:00 – 13:00: Προβολή της ταινίας Ανδρέας Εμπειρίκος – Ο ποιητής μέσα από τις εικόνες του, σε σκηνοθεσία Ηλία Γιαννακάκη, από τη σειρά «Παρασκήνιο» της ΕΡΤ (διάρκεια 52')


  • Σάββατο 21 Νοεμβρίου
12:30 – 14:00: Προβολή της ταινίας Ανδρέας Εμπειρίκος, σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά, από τη σειρά «Εποχές και συγγραφείς» της ΝΕΤ (διάρκεια 131')
  • Σάββατο 28 Νοεμβρίου
12:30 – 14:00: Προβολή της ταινίας Ανδρέας Εμπειρίκος, σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά, από τη σειρά «Εποχές και συγγραφείς» της ΝΕΤ (διάρκεια 131')

INFO:
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ σε όλες τις εκδηλώσεις
Διάρκεια έκθεσης: 4 Νοεμβρίου – 2 Δεκεμβρίου 2015

Ωράριο λειτουργίας:
Τρίτη – Τετάρτη: 09.00 – 13.30 & 17.00 – 20.00
Πέμπτη – Σάββατο: 09.00 – 15.00. Κυριακή – Δευτέρα: κλειστά
Πηγή: http://www.tff.gr

14 Έλληνες εικαστικοί στην 6η Μπιενάλε Πεκίνου

Σπύρος Βερύκιος


Η Μπιενάλε του Πεκίνου ξεκίνησε το 2003 με την προτροπή και την οικονομική στήριξη της Λαϊκής δημοκρατίας της Κίνας. Έχει σπόνσορες το κρατικό Ίδρυμα Γραμμάτων και Τεχνών, τον Δήμο του Πεκίνου και τον Καλλιτεχνικό Οργανισμό της Δημοκρατίας της Κίνας.
Το θέμα της 6ης Μπιενάλε Πεκίνου είναι "Μνήμη & Όνειρο" και θα πραγματοποιηθεί το φθινόπωρο του 2015 στην Εθνική Πινακοθήκη του Πεκίνου.
Εικαστικοί από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να δημιουργήσουν πίνακες και γλυπτά έχοντας στο μυαλό τους την 70η επέτειο της ολοκλήρωσης του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου. Ιστορία και πραγματικότητα εισχωρούν μέσα στη μνήμη και τα όνειρά μας και συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον.
Γι αυτό ο τίτλος Μνήμη και Όνειρο συμπυκνώνει με ιδανικό τρόπο τις ανθρωπιστικές απόψεις των καλλιτεχνών δίνοντά τους έδαφος για να δημιουργήσουν έργα τέχνης με βάθος όπως των αναμνήσεων και θαυματουργά όσο τα όνειρα.
Oι 14 Έλληνες εικαστικοί, που έχουν επιλεγεί είναι οι:

 - Σπύρος Βερύκιος
- Μαριάννα Κατσουλίδη
- Ζωή Χούντα
- Αλέξανδρος Χαιρετάκης
- Αφροδίτη Καραμανλη
- Λεία Ελευθεριάδη
- Φουντουραδάκη Ειρήνη Χρυσοβαλάντου
- Μορφογένη Ελένη
- Ευσταθίου Μαρία
- Βαρβάρα Γεροδήμου
- Μπάρδης Ιωάννης
- Κλεονίκη Μαραγκού
- Βαγγέλης Ρήνας
- Νικόλαος Μποκέας
Πηγή: http://www.tff.gr

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Αμήλια Παπαγεωργίου-Βίβιαν Χαλκίδη |Σύγχρονες Δυστοπίες

«Διαπεραστικά ψυχογραφήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, τα έργα της Αμήλιας Παπαγεωργίου λειτουργούν ως σπαρακτικές κραυγές. Εισάγουν τον θεατή σε έναν κόσμο ταραγμένο και φοβικό. Τον περιπλανούν σε εικαστικές ιστορίες τρόμου, αγωνίας και πόνου. …Οι πίνακες γίνονται τα απτά πεδία όπου συσσωρεύονται θραύσματα του υποσυνείδητου, ανάμικτα με τις υπαρξιακές φοβίες του παρόντος για το μέλλον. Οι αγχωτικές και εφιαλτικές εικόνες που προκύπτουν είναι οικείες σε όλους. Απηχούν σκηνές από το σημερινό θέατρο του παραλόγου και καταδεικνύουν το μίσος της ανθρωπότητας για τον άνθρωπο. Μας τρομοκρατούν, μας παραλύουν, μας παγώνουν. Φέρνουν, όμως, στην επιφάνεια και αφυπνίζουν την επιθυμία για ειρήνη και γαλήνη.»

Μπία Παπαδοπούλου
ιστορικός τέχνης
«Στο επίκεντρο του έργου της τοποθετεί τον άνθρωπο ως ένα σύμβολο διττό και αμφίσημο, κινούμενο ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα, ως ένα  μέτρο αυστηρό και παρ’ όλα αυτά  κάθε στιγμή ευάλωτο στη σχετικοποιημένη πλάστιγγα των αξιών. Τα φωτορεαλιστικά, «σιαμαία» πρόσωπά της κραυγάζουν το φόβο ή την οργή τους κι ενώνονται σχηματικά  μέσα από τις ρυτίδες τους με τους νευρώνες που σαν επικίνδυνες αράχνες τα περιβάλλουν. Τα ανάγλυφα κορίτσια- δρομείς, δείχνουν τις αμφίδρομες δυνάμεις που τα κινούν. …Η Βίβιαν Χαλκίδη παρακάμπτει έντεχνα τους υφάλους του μεταμοντέρνου, μας οδηγεί μέσα από τα θραυσματικά, ταραγμένα και τραυματικά, γήινα και ονειρικά μονοπάτια της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη διέξοδο από τις «σύγχρονες δυστοπίες» των ημερών μας.» 

Λήδα Καζαντζάκη
ιστορικός τέχνης
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος υποδέχεται τις εικαστικούς, Αμήλια Παπαγεωργίου και Βίβιαν Χαλκίδη, στην δεύτερη έκθεση της καλλιτεχνικής σεζόν 2015- 2016, με τίτλο «Σύγχρονες Δυστοπίες», η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015 στις 20:00. Τα έργα που παρουσιάζονται, πραγματεύονται τις έννοιες της αδράνειας, της αναμονής, της αόριστης προσμονής και στατικότητας, της παθητικότητας  και απραξίας ως κεντρικά στοιχεία της καθημερινής ζωής και ως αίτια των συναισθημάτων ντροπής, απομόνωσης, εγκατάλειψης και απόγνωσης που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος.  Η αποδόμηση της προσωπικότητας του ατόμου, αποτελεί και το σημείο εκκίνησης, την αφορμή για εσωτερική αναζήτηση και επαναπροσδιορισμό της ύπαρξης, μέσα από μία εκ νέου αναζήτηση της ουτοπίας και ως μία ατέρμονη προσπάθεια διαφυγής από την «δυστοπία», από τον τόπο αλλοίωσης και δυστυχίας, από την κοινωνία της αποξένωσης και της μοναξιάς.  

Η Αμήλια Παπαγεωργίου, Ελβετίδα ζωγράφος Άγγλο-Ελληνικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Ξεκίνησε την επαφή της με την τέχνη στα έντεκα, όταν μετακόμισε στην Αγγλία για να φοιτήσει στο Arts Educational School, Tring Park (1968-73).  Πήρε το πτυχίο της από την Ecole des Beaux-Arts του Neuchâtel στην Ελβετία (1980), και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας της τέχνης και τέχνης της Άπω Ανατολής στο Πανεπιστήμιο της Λοζάνης, καθώς και μαθήματα μουσειολογίας και τέχνης & μέσων μαζικής ενημέρωσης με τον Réné Berger στο Musée Cantonal des Beaux-Arts de Lausanne (1980-85). Ακολουθώντας το πάθος της για την τέχνη και τον πολιτισμό της Κίνας και της Ιαπωνίας έκανε μια σειρά από ταξίδια στην Άπω Ανατολή. Σπούδασε Κινέζικα στο Ινστιτούτο Ανατολικών σπουδών της Γενεύης και πήρε μαθήματα Κινέζικης καλλιγραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λοζάνης.  Η καλλιγραφία και ο χορός επηρέασαν το έργο της και συνέβαλαν στην εξέλιξη του εικαστικού της ύφους. Δουλεύει κυρίως με λάδια, χρησιμοποιώντας μια χορογραφική και ανατομική προσέγγιση στο ανθρώπινο σώμα.   Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Artists in Motion (AIM, 1997-2002). Η δουλειά της έχει εκτεθεί σε γκαλερί και σε χώρους σύγχρονης τέχνης στην Ελβετία, τη Γαλλία και την Ελλάδα, και βρίσκεται σε πολλές ιδιωτικές και εταιρικές συλλογές.



Η εικαστικός Βίβιαν Χαλκίδη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Είναι απόφοιτος, αριστούχος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών (ΑΣΚΤ) (2009-2014), όπου σπούδασε ζωγραφική στα εργαστήρια των καθηγητών Γιάννη Ψυχοπαίδη, Μάριου Σπηλιώπουλου και χαρακτική με την καθηγήτρια Βασιλική Τσαλαματά. Παράλληλα, έχει σπουδάσει στην ΑΣΚΤ γλυπτική και σκηνογραφία. Είναι επίσης κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Διεθνούς Μάρκετινγκ από το Πανεπιστήμιο Strathclyde της Γλασκόβης, καθώς και κάτοχος πτυχίου Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο Πειραιά.  Έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στην αίθουσα Étage littéraire του Booze Cooperativa στην Αθήνα (2012), στα πλαίσια της παρουσίασης της ποιητικής συλλογής «Κοχλίας» της Ναταλίας Κατσού, εκδόσεις Κέδρος, της οποίας ανέλαβε την εικονογράφηση, ενώ παράλληλα, έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις.  

Διάρκεια Έκθεσης: 15 Οκτωβρίου έως 7 Νοεμβρίου 2015
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30  & 17:30 – 20:30
Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00
Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού
Την Τρίτη 27 Οκτωβρίου η γκαλερί θα παραμείνει κλειστή.


Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18