Mουσείο Μπενάκη
Το Μουσείο Μπενάκη στις 15 Απριλίου 2010 εγκαινιάζει την έκθεση Άσπα Στασινοπούλου: Night and Day, η οποία φιλοξενείται στο κτήριο της οδού Πειραιώς.
Στην έκθεση παρουσιάζεται το έργο της γνωστής εικαστικού Άσπας Στασινοπούλου, η οποία από το 1972 και έπειτα από μια σύντομη περίοδο ενασχόλησής της με την αφαιρετική ζωγραφική, διευρύνει την καλλιτεχνική της δημιουργία σε έργα χώρου, κατασκευές και εικαστικές δράσεις, με τη χρήση της φωτογραφίας και μεικτών μέσων.
Στο μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς αυτής της περιόδου, αντλεί από την εικονογραφία και τη θεματική των αρχαίων ανδρικών αγαλμάτων, τα οποία μεταπλάθει με διάφορα μέσα (εγκαταστάσεις, κατασκευές, ζωγραφικά έργα, επιζωγραφισμένες φωτογραφίες κ.ά.), έτσι ώστε να αναδεικνύουν τον προβληματισμό της.
Το κέντρο βάρους της παρούσας έκθεσης δίνεται σε αυτή τη δουλειά της δεκαετίας του 1970, όταν η δημιουργός επεξεργάζεται τη φωτογραφία πάνω στο «έτοιμο αντικείμενο» (ready made) –συνήθως αντικείμενο καθημερινής χρήσης–, γεγονός που την καθιστά πρωτοπόρα σε ένα ζήτημα που απασχολεί τους νεότερους εικαστικούς σήμερα. Τα έργα της συγκεκριμένης περιόδου έχουν σκοπό γενικότερα την καταγγελία των κακώς κειμένων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, επιδεικνύοντας μια κριτική διάθεση και μια τάση ανατροπής στερεότυπων απόψεων.
Η Άσπα Στασινοπούλου από το 1966 παρουσιάζει έργα της τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές εκθέσεις (Περιβάλλον-Δράση 1981, Μπιενάλε Σάο Πάολο 1985, Μεταμορφώσεις του Μοντέρνου, Εθνική Πινακοθήκη 1992 κ.ά.).
Έτσι αρχίζει το κείμενό της στον κατάλογο της έκθεσης η Μαρία Μαραγκού: «Πρωτοάκουσα να μιλάνε για την Άσπα Στασινόπουλου στην πρώτη μεταχουντική περίοδο, εκείνη που συνηθίσαμε να ονομάζουμε, καλώς ή κακώς, πρώιμη μεταπολίτευση.
Οι μύθοι τότε, φτιάχνονταν εύκολα στο κεφάλι των νεότερων, κυρίως εάν επρόκειτο για περιπτώσεις καλλιτεχνών που έβγαζαν τη γλώσσα στο σύστημα, τόσο το πολιτικό-κοινωνικό όσο και της τέχνης.
Οι πληροφορίες ήθελαν μια Άσπα Στασινόπουλου που εύκολα πετούσε χρώμα και αβγά στα επίσημα κτίρια και, παράλληλα, δεν καταδεχόταν να εμπλακεί στο σύστημα των γκαλερί.
Όσες φορές βρέθηκα στο ΚΕΤ [Κέντρο Εικαστικών Τεχνών, 1975-1976], ηρωικό χώρο [και προορισμό] της οδού Τοσίτσα, όπου μια ομάδα καλλιτεχνών αυτοδιαχειριζόταν τα ζητήματα της δικής της τέχνης, ποτέ δεν είδα έργα της.
Αλλά και να τα έβλεπα δεν θα τα θυμόμουν, δεδομένου ότι οι νεότεροι που σύχναζαν εκεί, η δική μου γενιά δηλαδή, περισσότερο για τα συνθήματα και την επαναστατική ατμόσφαιρα που έφερε ο χώρος ενδιαφερόμασταν.
Στην πορεία, μερικοί από μας μπολιάστηκαν με την τέχνη, μπορεί και μέσω των πανώ των συχνών διαδηλώσεων.
Αργότερα η Άσπα βρέθηκε με μία άλλη ομάδα την «4+» κάπου μεταξύ Κυψέλης και Πατησίων.
Χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη της δεκαετίας 1980 για να αποφασίσει ότι η επανάσταση ενάντια στις γκαλερί τελείωσε, άρα μπορούσε να συνεργαστεί και έτσι να δω για πρώτη φορά δουλειά της σε γκαλερί, το 1988...»
Και σημειώνει, «...πρόσφατα, προσπάθησα να συναρμολογήσω έργα και χρονολογίες στο σύνολό τους, να δω την Άσπα Στασινοπούλου σαν μια περίπτωση καλλιτέχνη που η δουλειά πρέπει να ταξινομηθεί και να αποδοθεί. Δύσκολο έως ακατόρθωτο... Ξέρω πως το δίκαιο είναι με το μέρος της. Πως ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως φαρμακοποιός που οργανώνει ράφια και συρτάρια, ότι μπορεί να νοιώθει τόσο πληθωρικός και παράλληλα τεμπέλης, ώστε να δουλεύει μήνες για ένα έργο και μετά να ξεχνά να το σημειώσει ή να το χρονολογήσει.
H Άσπα Στασινόπουλου επεξεργάζεται ιδέες και παράγει έργα σε μια σύζευξη εκφράσεων, όπου το αντικείμενο χρήσης, το έτοιμο αντικείμενο και οι ήπιες τεχνολογίες, σημειώνουν το παρόν, ενώ η χρονική συνέχεια συμπίπτει με την συνέπεια των επιμέρους στοιχείων και μέσων που χειρίζεται με τρόπους διαφορετικούς...»
«...Τα έργα της αποπνέουν μια λατρεία του αρχαίου ελληνικού έργου τέχνης και όλων των σημασιών που εγκλείει μια τέτοια διάθεση και βέβαια λατρεία της ομορφιάς. Αν η Στασινοπούλου προερχόταν από την αμερικάνικη κουλτούρα μπορεί να χρησιμοποιούσε τα καλούπια της Μέριλιν ή του Τζέιμς Ντιν για να μιλήσει για ομορφιά...»
Στην έκθεση Άσπα Στασινοπούλου: Nights and Days, η οποία συνοδεύεται από δίγλωσσο (ελληνικά-αγγλικά) κατάλογο, θα παρουσιαστούν τριάντα (30) έργα της από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα.
info
Μουσείο Μπενάκη- Πειραιώς
16 Απριλίου – 16 Μαΐου 2010
Εγκαίνια: 15 Απριλίου 2010
Ώρες λειτουργίας:
Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή 10:00 – 18:00
Παρασκευή & Σάββατο 10:00 – 22:00
Δευτέρα & Τρίτη κλειστά
Επικοινωνία:
Mουσείο Μπενάκη
Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου
Πηγή:http://culture.ana-mpa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου