Το τέλος της πρώτης, παλαιότερης και "μυθικότερης" - όπως και κάθε "γέννημα" της "μυθικής" δεκαετίας του ΄60- γκαλερί -αίθουσας τέχνης και ιδεών- της Θεσσαλονίκης - του θρυλικού "ΖΗΤΑ-ΜΙ" που "σύστησε" τη μοντέρνα τέχνη στην πόλη, "γράφτηκε" και κυρίως ζωγραφίστηκε σήμερα (20/05) σ΄ένα πανί δεκάδων τετραγωνικών μέτρων.
Δεκάδες ζωγράφοι, εικαστικοί, φωτογράφοι, λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης και όσοι κατάφεραν να ταξιδέψουν εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων από την Αθήνα και το εξωτερικό, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των ιδιοκτητριών και με τα δικά τους χρώματα ζωγράφισαν, σχεδίασαν κι έγραψαν στον τεράστιο καμβά των άδειων τοίχων του το δικό τους εικαστικό ή λεκτικό μήνυμα αποχαιρετισμού ή συνέχειας…
"Ολοι οι δρόμοι είναι κλεισμένοι", υποτιτλίζει η Λυδία Δαμπασίνα το πρώτο έργο που "στήθηκε" στην είσοδο του καταστήματος: μια ελληνική σημαία διπλωμένη και υποτιτλισμένη με τη φράση, παρμένη από το σενάριο του έργου του Ινγκμαρ Μπέργκμαν "Μαριονέτες".
Ένα σύνθετο έργο κολάζ από τις προσκλήσεις του Ζ-Μ για τη σημερινή, αποχαιρετιστήρια μέρα φιλοτεχνούσε από το πρωί ο καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, ζωγράφος Γιώργος Γκολφίνος, ένα σχέδιο-διάλογο με την πρώτη του φωτογραφική έκθεση στο ΖΗΤΑ-ΜΙ προ 25ετίας επιχειρούσε ο Αρης Γεωργίου και ο "εικαστικός αποχαιρετισμός" θα συνεχιστεί μέχρι αργά το βράδυ.
Το "ΖΗΤΑ-ΜΙ" άνοιξε στα τέλη του 1955 από τον Παύλο Ζάννα και Α. Μαυροκορδάτο ως κατάστημα έκθεσης και εμπορίας των "θρυλικών" γραφομηχανών "Ολιβέτι", αλλά και ειδικών δίσκων κλασικής και τζαζ μουσικής, στον ισόγειο χώρο της οδού Αριστοτέλους 3. Το σχεδιασμό της πινακίδας ανέλαβε και υλοποίησε ο ζωγράφος - καθηγητής Νίκος Σαχίνης, ενώ αυτόν του εσωτερικού χώρου της γκαλερί ο καθηγητής, τότε, της αρχιτεκτονικής και μετέπειτα πρύτανης του ΑΠΘ Δημήτρης Φατούρος.
Η σύζυγος του εκ των ιδρυτών - η πιανίστρια Μίνα Ζάννα προσέθεσε στο κατάστημα είδη λαϊκής τέχνης και κεραμικά.
Στα 1968 ο Παύλος Ζάννας καταδικάστηκε (στη γνωστή ως "δίκη των έξι") σε φυλάκιση 10 ετών. Ακολούθησε η συνεργασία της Μίνας Ζάννα με τις αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα, από το 1970. Στη διάρκεια της τριετίας που ακολουθεί, η αίθουσα της οδού Αριστοτέλους γίνεται στέκι αντιστασιακών εικαστικών, λογοτεχνών, φιλότεχνων. Τα "ονόματα" των καλλιτεχνών που εκθέτουν (Σπύρος Βασιλείου, Λουκάς Βενετούλιας, Νίκος Σαχίνης, Γιώργος Ζογγολόπουλος, Χρήστος Λεφάκης, Παναγιώτης Τέτσης, Παύλος Βασιλειάδης, Αλέξανδρος Ισαρης, Αλέξης Ακριθάκης, αλλά και οι Μανώλης Αναγνωστάκης και Κλείτος Κύρου κ.α) ουσιαστικά "συστήνονται" στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, η γκαλερί γίνεται ο χώρος στον οποίο συλλαμβάνεται και "γεννιέται" το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης - είναι ουσιαστικά ο πρόγονός. Στα 1993 η γκαλερί μεταφέρεται λίγες δεκάδες μέτρα ανατολικότερα: στην οδό Προξένου Κορομηλά (στον αριθμό 10 όπου και συνέχιζε να λειτουργεί μέχρι σήμερα.
"Αγαπημένοι μας φίλοι και φίλες,
Στις 20 Μαΐου του 2010 θα βρείτε ένα άδειο ΖΗΤΑ-ΜΙ. Μετά από πολλή σκέψη και συναισθηματική φόρτιση αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να κλείσει ο 40χρονος κύκλος ενος ιστορικού καταστήματος…
ΤΟ ΖΗΤΑ-ΜΙ πέρασε στα χέρια μας από τον Παύλο και τη Μίνα Ζάννα. Γνωρίζαμε ότι ήταν ήδη ένα σύμβολο για τη γενιά του ΄60. Κλασική μουσική και τζαζ, οι ποιητές και οι σινεφίλ, τα περιοδικά, οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, τα καλά σχολεία, οι ωραίοι έφηβοι και οι ωραίες έφηβες, το πάθος που χαρακτήρισε τη γενιά των κινημάτων. Το ΖΗΤΑ-ΜΙ της Αριστοτέλους …
… Τρεις γενιές θα μπορούσαν πράγματι να πουν ``Ναι, ήμασταν όλοι εδώ``. Κι αυτό το γεγονός θέλουμε να το ζήσουμε όλοι μαζί. Να κλείσουμε όλοι μαζί το ΖΗΤΑ-ΜΙ που αγαπήσαμε, να κλείσει ο κύκλος όπως άρχισε. Με μια ιδέα. Αδειο από αντικείμενα, αλλα γεμάτο από τους ανθρώπους που το στήριξαν", σημειώνουν στη δισέλιδη αποχαιρετιστήρια επιστολή τους οι αδελφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα, καλώντας το κοινό, αλλά κυρίως τους καλλιτέχνες σε μια μεγάλη γιορτή.
Σήμερα, από νωρίς το πρωί βρίσκονταν εκεί.
"Αμήχανα. Σαν να ετοιμάζουμε μια καινούργια έκθεση. Σα να μη μας ανήκει πια ο χώρος, αλλά η ιδέα. Ο χώρος ανήκει σ΄όλους μας. Στους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν τώρα στους τοίχους, στους ανθρώπους της πόλης, σ΄αυτούς που έφυγαν, σ΄αυτούς που θα 'ρθουν το βράδυ στο μεγάλο πάρτι, σ΄αυτούς που θα συνεχίσουν", ανέφεραν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μάρω Λάγια και η Κατερίνα Καμάρα.
Το έργο-μαμούθ που προκύπτει από τις εικαστικές καταθέσεις των καλλιτεχνών θα μείνει στον άδειο χώρο της γκαλερί μέχρι το τέλος του μήνα και στη συνέχεια θα αποκολληθεί και θα μεταφερθεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, σαν μια πρόταση μεταφυσικής συνέχειας ή...μουσειοποίησης των οραμάτων.
Πηγή:http://culture.ana-mpa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου