«Μικροί τροπικοί» με πρωταγωνιστές παιδιά

Εκθεση της Ειρήνης Ηλιοπούλου
Τη δεύτερη ενότητα της τελευταίας δουλειάς της, που φέρει τον τίτλο «Μικροί Τροπικοί», παρουσιάζει η εικαστικός Ειρήνη Ηλιοπούλου, έως τις 30 Ιανουαρίου, στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών (Γλύκωνος 4, Κολωνάκι).

Στα νέα έργα της -που θυμίζουν απαγορευμένα παιχνίδια-, πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα παιδιά. Πρόκειται για δημιουργίες που συνδιαλέγονται μεταξύ τους και λειτουργούν σαν μια μνημονική οθόνη, καθώς ξετυλίγουν ως ονειρικά επεισόδια τις αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις της παιδικής ηλικίας, που αποτελούν ενδόμυχες ενθυμήσεις και οικουμενικά πρότυπα.

Οι πίνακες διηγούνται μια ολοκληρωμένη ιστορία. Αποτελούν μια αδιάλειπτη διήγηση, με ήρωες που «συνομιλούν» μεταξύ τους και επανέρχονται στον καμβά της, ενίοτε ως ενσάρκωση της ίδιας της ζωγράφου, που μας μίλησε για τους «Μικρούς Τροπικούς» της.

Μιλήστε μας για τον «κεντρικό άξονα» της έκθεσης;

«Οι μικροί τροπικοί είναι μεταφορικά οι κύκλοι της ζωής, καλά κρυμμένοι στο βάθος του υποσυνείδητου. Κατάδυση στους κυκλικούς λαβύρινθους, όπου διαμορφώνεται η παιδική ηλικία, μέσα από τα όνειρα, τους εφιάλτες και τις επιθυμίες μας. Οι καταστάσεις αυτές προσωποποιούνται από παιδικές φιγούρες, φυσιογνωμικά διφορούμενες».

Εκεί που η μητέρα φύση αγκαλιάζει με την ομορφιά και την τελειότητά της ονειροπαρμένες παιδικές φιγούρες, κρύβεται το μυστήριο του ψυχικού μας λαβύρινθου;

«Ολοι μας έχουμε το κλειδί, που, αν το χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα, ανοίγει τις δύσβατες περιοχές του μυαλού μας. Τα παιδιά, στα έργα μου, προστατεύονται από τη φύση και καθοδηγούνται από αυτήν, όπως στα παραμύθια. Η βελτίωση της εικαστικής γλώσσας, στη δική μου περίπτωση, ανοίγει δρόμο και φωτίζει την κάθοδο στους λαβύρινθους του μυαλού. Οταν αρθρώνεται ζωγραφικά μια ''έννοια'' και γίνεται μέρος της εικόνας, ελευθερώνει το χώρο πίσω της για τις επόμενες, που περιμένουν να γίνουν λόγος, εικόνα, ήχος κ.λπ.».

Η «μαγική» ικανότητα ενός ζωγράφου, να μετατρέπει τη φαντασία σε ύλη, είναι μια λειτουργία τόσο έμφυτη και αυτόματη όσο η αναπνοή;

«Δεν πιστεύω σε μαγικές ικανότητες, αλλά στο διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και διαχείρισης των ονείρων και των επιθυμιών. Τίποτα δεν γίνεται αβίαστα, εκτός από σπάνιες, ίσως, φωτεινές εξαιρέσεις... Επίσης, πιστεύω στη δύναμη και το θάρρος της καθαρής επιλογής, στην πολλή δουλειά και στην εκπαίδευση του να ακούς τι σου λέει το τελάρο, όταν εναποθέτεις επάνω του συγκεχυμένες φόρμες που ζητούν ξεκαθάρισμα και τακτοποίηση. Αυτά, σε πρώτο στάδιο γίνονται περισσότερο «ορμητικά» θα έλεγα, παρά «αυτόματα». Το πιο σημαντικό, όμως, είναι η διαδικασία που ακολουθεί μετά, ώστε να αφαιρεθούν τα περιττά και να μείνει η ουσία».

Πόσο δύσκολο είναι να προλάβεις την ασύλληπτη ταχύτητα της σκέψης και να τη «φυλακίσεις» σε μια εικόνα;

«Δεν νομίζω πως φυλακίζεται η σκέψη σε εικόνα. Αλλιώς λειτουργεί. Μέσα από τις αλλεπάλληλες αλλαγές, σβησίματα, παστώματα ύλης κ.λπ., δημιουργούνται εικόνες που προκαλούν το διάλογο και κινητοποιούν τη σκέψη του θεατή. Οσο πιο γερά γίνεται το δέσιμο της μορφής με το περιεχόμενο, τόσο η εικόνα, που βγαίνει προς τα έξω, πλησιάζει να εκφράσει αυτό που θέλει να πει ο ζωγράφος».

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ
Πηγή:http://www.naftemporiki.gr